پنجم اکتبر در تقویم جهانی و دوازدهم اردیبهشت در تقویم کشور به عنوان روز معلم نامگذاری شده است. روزی که سیاستمداران در آن‌ روز درباره مقام والای معلم سخن می رانند و نویسندگان می نگارند و هر کس به اندازه بضاعت و توان و سواد خود از معلم و شغل معلمی تعریف می کند. به طور کلی جایگاه و منزلت معلم در یک جامعه هیچ وقت از دید کسی پنهان نبوده و نخواهد بود. معلم در تمام فرهنگ ها و مکاتب از جمله ادیان الهی دارای مقام و منزلت والایی است به طوری که همه پیامبران الهی خود را معلم و راهنمای انسان‌ها خطاب می کردند و بزرگترین معلم بشریت حضرت رسول(ص)نیز به معلم بودن خود افتخار می کند. شکی نیست که معلمان بعد از انبیا، وارثان رسالت تعلیم و تربیت انسان‌ها بوده و مسئول پرورش روحی آدمی و سوق دادن عقل بشر به سوی کمال و در نهایت رضایت و خشنودی پروردگار می باشند و بسیاری از متفکران و اندیشمندان نیز معتقدند که ایجاد هر گونه تحول بنیادین در نظام آموزش و پرورش منوط به ارتقاء جایگاه و اعتبارمعلم در جامعه است. بدون تردید آینده و دورنمای هر کشوری را می توان از نگاه افراد آن جامعه به آموزش و پرورش آن دریافت کرد. باید پذیرفت وضعیت امروز آموزش و پرورش در کشور ما معلول نگاه جامعه به شغل معلمی و عملکرد مسئولین در حق معلمان است، باید قبول کنیم که در حق معلمان جفا شده است. معلمی که دغدغه معیشت دارد و از نظر حقوق و درآمد زیر خط فقر قرار دارد و وضعیت اقتصادی نابسامان موجود، هر لحظه و هر روز،کیفیت و کمیت زندگی را از نظر مادی تنزل می دهد چگونه می تواند بدون استرس و با خیالی آسوده کار اصلی خود را که همانا تعلیم و تربیت و ارتقا مربیانش است را به نحو احسن انجام دهد. قانون‌گذاران و مجریان قانون بدانند تا زمانی که فکری به معیشت معلمان نکنند هرگز نخواهند توانست کشتی به گل نشسته آموزش و پرورش را نجات دهند و تا زمانی که آموزش وپرورش مملکت در بحران است کشور نیز بر روی ریل پیشرفت و ترقی واقعی قرار نخواهد گرفت.