به گزارش صبح ساحل، آژانس امنیت بهداشت انگلیس (UKHSA) اعلام کرده است که این دو نفر اعضای یک خانواده هستند و با مورد تایید شده قبلی که هفت مه شناسایی شده بود، مرتبط نیستند.

گفته شده است از دو مورد جدید ابتلا، یک نفر در بخش بیماری‌های عفونی بیمارستان "سنت مری" در لندن تحت مراقبت است و بیمار دیگر نیز در قرنطینه به سر میبرد و در حال حاضر نیازی به درمان بیمارستانی ندارد.

مقامات بهداشتی اعلام کردند که در حال بررسی محل انتقال بیماری و چگونگی ابتلای افراد هستند.

علائم اولیه آبله میمون شامل تب، سردرد، دردهای عضلانی، کمردرد، ورم غدد لنفاوی، لرز و خستگی است. بثورات پوستی نیز می تواند در این بیماران ظاهر شود و افراد در مدت دو تا چهار هفته بهبود پیدا می کنند.

این ویروس بیشتر در جنگل های استوایی مرکز و غرب آفریقا یافت می شود.

به گزارش روزنامه گاردین، متخصصان اظهار داشتند: در حالیکه بررسیها برای تعیین منبع عفونت ادامه دارد، مهم است که تاکید شود عامل بیماری به راحتی بین افراد منتقل نمی شود و لازم است فرد در تماس نزدیک با بیمار علامت دار باشد و به همین دلیل خطر کلی ابتلا برای عموم مردم بسیار کم است.

      

بیماری آبله میمون

آبله‌میمون شبیه به آبله انسانی است. این بیماری در بسیاری از مناطق جهان سال‌ها است که ریشه‌کن شده و نمونه تازه‌ای از آن گزارش نشده است. با این حال، در سال‌های اخیر به‌ ویژه پس از همه‌گیری ویروس کرونا، نگرانی از شیوع این ویروس بیشتر شده است.

پژوهش‌های آزمایشگاهی نشان می‌دهد که ویروس آبله‌میمون، علاوه بر انسان‌ها می‌تواند موش‌ها و خرگوش‌ها را هم مبتلا کند.

در میان انسان‌ها، نخستین مورد ابتلا به آبله‌میمون در سال ۱۹۷۰ گزارش شد. در سال ۲۰۰۳ نیز مقام‌های بهداشتی آمریکا یک مورد از ابتلا به این ویروس را در ایالات متحده گزارش دادند.

مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های آمریکا سال گذشته در گزارشی اعلام کرد ویروس آبله‌میمون بسیار نادر است اما اگر فوری درمان نشود می‌تواند به آسیب مغزی شدید یا مرگ منجر شود.

بنا بر اعلام این مرکز، افراد معمولا در اثر گاز یا خراش میمون مبتلا یا تماس با ترشحات چشم، بینی یا دهان این میمون به ویروس آلوده می‌شوند.

  

راههای انتقال این بیماری

انتقال ویروس معمولاً از طریق تماس مستقیم با حیوانات آلوده، یا احتمالا خوردن گوشت پخته نشده حیوانات گوشتخوار یا میمون آلوده صورت می‌گیرد. ضایعات پوستی یا مخاطی بر روی حیوانات آلوده، منبع احتمالی انتقال ویروس به انسان است. به ویژه هنگامی که پوست انسان به دلیل گزش، خراش یا ضربه آسیب دیده باشد.

انتقال انسان به انسان ویروس، احتمالاً توسط قطرات تنفسی آلوده امکان‌پذیر است، اما دانشمندان هنوز به اطلاعات بیشتری نیاز دارند. یک مطالعه نشان می‌دهد که پیش‌تر، فقط حدود ۸٪ -۱۵٪ از عفونت‌ها از طریق انتقال انسان به انسان و در میان اعضای نزدیک خانواده رخ داده است.

ممکن است این بیماری از حیوانات به افراد، یا از یک شخص به شخص دیگری منتقل شود، اما میزان مرگ و میر آن بسیار کمتر از آبله است.