دراین کتاب که شامل 43 قطعه شعر سپید است، مخاطب با شاعری روبه روست که خود را به جریان طبیعی شعر سپرده و اگرچه زندگی را کاملا وارد شعر کرده، اما به شعر تحمیلش نکرده است.

زن بودن شاعر با این که در اشعار کاملا ملموس است، اما به شعر تحمیل نشده و مثل خیلی از سروده‌های به اصطلاح زنانه دیگر درشستن لباس و ظرف و آشپزی و سایرمواردی در کلیشه‌های اجتماعی زنانه تعریف شده، محدود نمی شود، زنی که در ماسک‌های بلوطی می‌بینیم، خود شاعر است، زنی که اهل مطالعه و فعالیت اجتماعی است، دغدغه مند است و جریانات اجتماعش را تیزبینانه رصد می‌کند و به طبیعی‌ترین شکل در شعرش می‌گنجاند. هرمزگانی بودن شاعر هم حضوری از همین جنس در اشعارش دارد. او ماهی هوور و کندوره و لیسی و خوس و مواردی از این دست را جایی می‌آورد که شعر نیاز داشته باشد. از آوردن فعل»هست» به جای»است» که بگذریم، زبان در این مجموعه سالم و استوار است. با این که ممکن است پیچیدگی‌هایی که ویژگی شعر سپید است، مخاطب تازه‌کار ادبیات را پس بزند اما جذابیت تصاویر بکری که در اشعاردیده می‌شود می‌تواند زمینه التذاذ هر مخاطبی را فراهم کند.