12 تیر سالروز سقوط هواپیمای ایرباس جمهوری اسلامی ایران است. این هواپیما مورد اصابت موشک ناو وینسنس آمریکا قرار گرفت و سرنشینان آن شهید شدند.

شهیدانی که نظامی نبودند و بینشان زن و کودک هم حضور داشت. افرادی که بی هیچ گناهی جانشان را از دست دادند.اتفاقی که بعد از این ماجرا افتاد پایان جنگ تحمیلی بود.اتفاقات مشابه دیگری هم در سراسر دنیا رخ داده که پایانی این‌چنین برای جنگ رقم زده است.یکی از این اتفاقات بمباران شیمیایی هیروشیما و ناکازاکی‌ست که پایان جنگ جهانی بود.فرمانده ناو وینسنس از دولت آمریکا نشان شجاعت گرفت و خلبان هواپیمایی که بمب اتم شلیک کرد معتقد بود با این کشتار از بین بردن عده بیشتری جلوگیری کرده است.

در حوزه علوم انسانی قضاوت همیشه سخت است اما درباره موارد یاد شده سوالی که پیش می‌آید این است که آیا این تنها راه بود؟ آیا نمی شد بدون کشته شدن عده‌ای بی‌گناه جنگ را به پایان برد؟ جان بی‌گناهانی که در این فجایع کشته شدند کم‌ارزشتر از جان کسانی بود که درصورت ادامه  جنگ از بین می‌رفتند؟ این‌ها سوالاتی است که رقم زننده این فجایع یعنی آمریکا باید پاسخ دهد. کشوری که در سیاست‌گذاری‌هایش جان مردم را به هیچ می‌انگارد. در جنگ جهانی خود یکی از طرفین بوده و در جنگ تحمیلی عراق علیه ایران هم از این کشور حمایت کرده است. یعنی خود این‌ کشور با سیاست‌های جنگ افروزانه به جان مردم افتاده و بعد برای پایان دادن به جنگ فاجعه‌ای دیگر را رقم زده است. البته درباره هواپیمای ایرباس هیچ‌وقت این توجیه علناً بیان نشده و آمریکا این اتفاق را یک اشتباه عنوان کرده است.

اما اعطای نشان شجاعت به کاپیتان وینسنس نشان می‌دهد که این به ظاهر اشتباه خیلی هم مخالف سیاست‌های این کشور نبوده است. آمریکا که دید به اتفاق هم‌پیمانانش در جبهه‌ها و به صورت رودررو حریف رزمندگان ما نمی‌‌شود، به جان مسافران بی‌گناه و بی‌دفاع ایرباس افتاد تا زمینه برای پذیرش قطعنامه از سوی ایران فراهم شود. این کشور هنوز هم دلیلی برای پاسخگو بودن در مقابل جنایتی که مرتکب شده است نمی‌بیند. در این بین فقط ما مانده‌ایم و افسوس خون بی‌دلیل ریخته شده هموطنان بی‌گناهمان.