مردادماه امسال برای تهیه گزارش به بیمارستان امام علی رودان رفتم. پای درد و دل پرستاران بخش کووید این بیمارستان نشستم. از کمبود نیرو، وضعیت نامناسب غذا و عقب افتادن حقوق‌شان ناراضی بودند. امیدی نداشتند مسئولی صدای‌شان را بشنود. گلایه‌ی بغض‌آلود یکی از پرستاران هنوز در گوشم است. «صدای ما را به رئیس‌جمهور برسانید، رودان نیرو ندارد. ما خسته‌ایم». چشمان خسته و صدای گرفته‌شان هنوز در خاطرم زنده است. انگار زمان نگذشته‌باشد. نمی‌دانم چرا من، از این‌همه نشدن‌ها شرمگین بودم. چهار ماه گذشت و به بهانه روز پرستار برای یکی از پرستاران رودان پیامک تبریک ارسال کردم. خوش‌وبش ابتدای کار که تمام شد، جویای وضعیت‌شان شدم. پرستار رودانی گفت: «هیچ‌چیز تغییر نکرده است. کادر درمان همه ناراضی هستند و خسته. مسئولان حرف می‌زنند و عمل نمی‌کنند. از نظر مالی اوضاع بدتر و نیروها کمتر شده است. مسئولان بیمارستان می‌گویند هیچ‌کس برای کار به رودان نمی‌آید. وقتی یکی از پرستاران مرخصی استعلاجی می‌رود، تک نفره شیفت می‌دهیم». می‌دانستم اگر جزئیات را جویا شوم، جز تکرار مکررات و آزرده کردن آن پرستار اتفاقی نمی‌افتد. به همین دلیل مکالمه را خاتمه دادم. به‌رسم عادت صفحه اینستاگرام خود را باز کردم. عکس‌های یادگاری و متن‌های تبریک مسئولان کشوری و استانی بیش از هر چیز نمایان بود. در دل گفتم ای‌کاش به‌جای گل، حق‌وحقوق‌شان را بدهند. چرخه معیوب وعده دادن مسئولان را هم در تیتر یک اخبار شاهد بودیم. هرچه بود روز پرستار تمام شد. نمایش‌ها خاتمه یافت. در واقعیت اما کادر درمان رودان همچنان باید ساعت‌های متمادی، دست‌خالی و تنها در مقابل این ویروس سینه سپر کرده‌اند. فعلاً هم خبری از واکسن کرونا نیست. گرچه که این واکسن کشف‌شده و بسیاری از کشورها واکسیناسیون را آغاز کردند اما در ایران هنوز تصمیم مشخصی برای خرید آن اتخاذ نشده است. یک روز امکانات را بهانه می‌کنند، روز دیگر نبود ارز را. با این سیاست در ماه‌های آینده، کرونا همچنان می‌تازد و ما شاهد مرگ عزیزان‌مان خواهیم بود. البته کادر درمان چندان دل‌خوشی‌ای به آمدن واکسن و تقسیم عادلانه آن ندارند. درواقع بحران‌ها در کشور ما لزوماً حل نمی‎شوند، بلکه عادی می‌شوند. بعد از مدتی هم از نوعی به نوع دیگر تغییر می‌کنند. آنچه عیان است، متولیان کشور با اخذ تصمیمات دیرهنگام درصدد تحقق شعار «کادر درمان را شکست می‌دهیم» هستند.