یک ویروس ناشناخته که خیلی‌ها هنوز درک دقیقی از شیوع و وجود آن در جامعه ندارند، جهانی را به هم زد که به پدیده قرن لقب گرفت. ویروسی که سبک زندگی مردم روی کره زمین را تغییر داد. بسیاری از کسب‌وکارها آسیب دید و بسیاری از کارگران خانه‌نشین و شرمنده خانواده‌های خود شدند. ویروس کرونا همه‌چیز را مجازی کرد از خرید روزانه بگیر تا تحصیل از ابتدایی تا دانشگاه. تحصیل به این شیوه تجربه جدیدی است که تقریباً در هر خانه‌ای که دانش‌آموز و دانشجو دارد تب کلاس‌های برخط یا همان آنلاین داغ است. شیوع ویروس کرونا اتفاق ناخواسته‌ای بود که باعث شد برخی از مردم بدون آمادگی قبلی و بدون آگاهی و دانش، وارد فضای مجازی شوند تا در موضوع فراگیری و آموزش فرزندانشان قدم بگذارند. عجب داستانی شده این کلاس‌های مجازی. کسی هرگز فکرش را نمی‌کرد که فضای مجازی چنین در لایه‌های مختلف جامعه ریشه کند به‌گونه‌ای که کاربران آن از بزرگ و کوچک با این فضا بخوابند و به شوق آن بیدار شوند. کرونا همه‌چیز را به هم‌ریخت تا جایی که میانگین سنی کاربران شبکه‌های اجتماعی مجازی را آن‌قدر پایین آورد که در میانشان می‌توان کودک هم دید. این روزها در کنار درس و تکلیف مدرسه و دانشگاه که دانش‌آموزان و دانشجویان به همراه معلم و استاد سخت مشغول‌اند، والدین نیز درگیر این فضا هستند. هرچند بیشتر کارها و اشتغال‌ها مجازی شده و تقریباً هر کودک و نوجوانی برای ادامه‌ی تحصیل، نیاز به بستری دارد تا در آن به تحصیل بپردازد اما به نظر می‌رسد هنوز بیشتر محیط‌های مجازی، آمادگی حضور کودکان را ندارد. حضور کودکان در همین فضای مجازی و به دنبال آن شبکه‌های اجتماعی ازجمله پلتفرم‌هایی مثل اینستاگرام چندان خوب نیست، وقتی‌که می‌بینی کودکان هم صفحه دارند زیاد جالب نیست و اینکه بخش نظرات را می‌خوانی و به کودکانی برمی‌خوری که دارند ادای آدم‌بزرگ‌ها و آن‌هم آدم‌بزرگ‌های نا خوب را درمی‌آورند و حرف‌های ناجور می‌زنند، اصلاً خوب نیست و دلت می‌گیرد که چرا باید چنین شود؟ این اتفاق، کودکان را به‌طور ناگهانی، خواسته یا ناخواسته وارد دوران جدیدی از زندگی کرد، انگار بی‌آنکه خودشان خواسته باشند، چندین سال آن‌ها را بزرگ و یک‌شبه به دنیای دیگری روانه کرد. کودکانی که امروز زمان کودکی‌شان بود و ناگهانی و بی‌مقدمه به فردا رسیدند و بزرگ شدند، آن‌قدر که حتی سنشان را هم برنمی‌تابند. این اتفاق شوک بزرگی برای رشد فردی آن‌ها است و اگر این میان، شاهد ناهنجاری رفتاری و ادراکی ناشی از این شوک باشیم، عجیب نیست. همان خانواده‌هایی که تا قبل از پیدا شدن سروکله ویروس کرونا، به‌درستی کودکان را از ورود به دنیا و فضای مجازی همان فضایی که بزرگ‌ترها سال‌هاست در آن غرق‌شده‌اند بر حذر می‌داشتند امروز تمام دغدغه و ترسشان، عبور فرزندانشان از مسیر درست فضای مجازی و ورود به شبکه‌های اجتماعی است که هیچ حدومرزی برایش وجود ندارد. امروز و در روزگار کرونایی، کودکان در بحران بزرگی افتادند که از آن متأسفانه گریزی نیست. این را فراموش نکنیم که در هر محیط مجازی حداقل یک کودک یا نوجوان آماده‌ی آسیب هست. در عصر دیجیتال که استفاده از اینترنت و ابزارهای هوشمند بخش جدایی‌ناپذیر از زندگی ما شده است، باید به نحوی رفتار کنیم که هم از مزایای این بستر استفاده مفید کنیم و هم آسیب کمتری متوجه ما و فرزندانمان به‌ویژه کودکان شود. ما بزرگ‌ترها که کودکی‌هایمان را کرده‌ایم و آگاه به این حقیقت هستیم که این‌ها هنوز بچه‌اند، هرچند روزگار مجال کودکی و تجربه‌های شیرین مختص سن خودشان را از آن‌ها گرفت. به‌گونه‌ای مراقب کودکان باشیم که مبادا در گرداب فضای مجازی غرق شوند.