«حَوِّلْ حَالَنَا إِلَی أَحْسَنِ الْحَال» را در هزار و چهارصدمین جشن آغاز بهار عمیق‌تر طلب می‌کنیم. به امید بازگشت به روزی که دیگر در بند ماسک و دستکش نباشیم، لبخندهای‌مان زیر تکه پارچه‎ای پنهان نباشد و میزان فاصله‌ با عزیزان‌مان را خودمان تعیین کنیم. گرد و غبار بیش از یکسال جنگیدن را از تن و روح خود می‌تکانیم. خستگی را جلوی در می‌گذاریم.

کنارِ سفره هفت‌سین می‌نشینیم و بذر نیکوترین حال را در قلب‌مان می‌کاریم. پایان محدودیت‌های همه‌گیری کرونا در ۱۴۰۰ دیر و زود دارد اما سوخت و سوز ندارد. یک شبه معجزه اتفاق نمی‌افتد اما با قدرت علم و شروع واکسیناسیون در جهان این مهم چندان دور و دست‌نیافتنی نیست. واکسیناسیون را معجزه خواندن، اغراق‌آمیز نیست. چراکه کشورهایی که واکسیناسیون گسترده را آغاز کرده‌اند، با روند نزولی ابتلا مواجه هستند. گرچه واکسن‌ها قادر به جلوگیری از همه موارد خفیف و بدون علامت کووید-۱۹ نیستند اما به نظر می‌رسد که ناجی بسیاری از بیماران از مرگ و عفونت‌های شدید هستند. شواهد اولیه نشان می‌دهد که این واکسن‌ها از شیوع ویروس نیز جلوگیری می‌کنند.

این به معنای کند شدن همه‌گیری و تسهیل محدودیت‌‌های اعمالی است. از طرفی واکسینه شدن کادر درمان، سالمندان و گروه‌های پرخطر در کشور خیال‌مان را تا حد زیادی آسوده خواهد کرد. با وجود همه این خبرهای خوب اما هنوز کار ویروس با انسان به پایان نرسیده‌است. کووید-۱۹ به حیات خود ادامه می‌دهد و به گفته محققان احتمالا خانه‌ای دائمی در انسان پیدا خواهد کرد. بُعد دیگر اپیدمی در ایران روزهای سیاه اقتصادی و اثر آن بر وضعیت رفاهی و معیشت مردم بوده و هست. از بین رفتن ۱٫۵ میلیون شغل در کشور، اوضاع اقتصادی مردم به‌ویژه طبقات پایین را بدتر از قبل کرد. در این دوران ایران تحت شدیدترین تحریم‌ها بود و به شدت از شیوع کرونا آسیب دید. شکاف طبقاتی بیشتر شد.

تورم و گرانی قدرت خرید مردم را کم و بسیاری از کالاها را از سبد غذایی آن‌ها حذف کرد. پدیده‌هایی چون پشت‌بام‌خوابی، کولبری و سوخت‌بری نیز گسترش یافت. براساس پیش‌بینی اقتصاددانان اما کنترل بیماری کرونا در سال جدید آرامش و رونق نسبی را به اقتصاد کشور باز می‌گرداند. به‌علاوه بازگشت آمریکا به برجام، احیای این توافق‌نامه مهم بین‌المللی، کاهش تنش‌ها و رفع تحریم‌ها به مرور زمان زمینه را برای رشد اقتصادی فراهم خواهد کرد و فشار تحمیل‌شده به مردم را کاهش خواهد داد. خوش‌بینانه بنگریم، ۱۴۰۰ روزهای بهتر را در عرصه سیاسی، اقتصادی و اجتماعی کشور نوید می‌دهد. روزهایی که در آن کادر درمان پس از ۴۰۰ روز اضطراب و کار فرسایشی، خانواده خود را بدون نگرانی در آغوش می‌گیرد.

جان‌های کم‌تری گرفته می‌شود. وضعیت رفاهی اندکی سامان می‌گیرد. سروصدا به مدرسه‌ها برمی‌گردد، دورکاری‌ها تمام می‌شود و مشاغل زمین‌خورده جان دوباره می‌گیرند. نمی‌توان منکر شد که وقوع این اتفاقات رابطه مستقیمی با سرعت واکسیناسیون در کشور دارد. شاید پایان ۱۴۰۰ از آغازش شیرین‌تر باشد. هرچه هست امیدواریم در سال نو با تازه شدن احوال طبیعت حال مردمان ایران زمین به نیکوترین حال برگردد.