بی‌گمان یکی از تلخ‌ترین خبرهای حوزه مطبوعاتی و رسانه‌ای هرمزگان، روز دوشنبه ۱۹ فروردین سال ۹۲ منتشر شد. خبر کوتاه و تأثرانگیز بود. «حاج قاسم کرمی، پدر مطبوعات هرمزگان درگذشت».
حاج قاسم برای نخستین بار در استان هرمزگان در سال‌های آغازین دهه 60 با اخذ مجوز انتشار صبح ساحل سنگ بنای فعالیت‌های مطبوعاتی و روزنامه‌نگاری را در استان گذاشت و طی سه دهه با مدیریت رسانه‌ای، نسل جدیدی از روزنامه‌نگاران هرمزگانی را تربیت کرد. هرگز نباید نقش حاج قاسم در تربیت و تخصص آموزی جوانان روزنامه‌نگار و فعالان رسانه‌ای استان هرمزگان را فراموش کرد. حاج قاسم همیشه می‌گفت: روزنامه باید ابزار ترویج برادری، مودت و دوستی رفاقت باشد. او به‌شدت از اینکه روزنامه ابزاری برای رسیدن به قدرت و امیال دیگر باشد مخالف بود.
حاج قاسم همواره بر رعایت و حفظ حرمت دیگران در عرصه خبر و مطبوعات تأکید داشت. در روزنامه صبح ساحل و دیگر نشریات تحت مدیریتش، نگاه همراه با اعتدال و منصفانه به تمام فعالان سیاسی، گروه‌ها و جناح‌ها همواره سرلوحه کارش بود. هرچند او را منتسب به یکی از جناح‌ها می‌دانستند اما در عمل به‌شدت از نگاه‌های جناحی پرهیز می‌کرد. حاج قاسم در تمام مسئولیت‌های که بر عهده داشت، مردم‌دار بود. به‌رغم برخورداری از امتیازات و جایگاه قانونی هیچ‌گاه از رویه مردمی بودن دور نشد. دین‌داری و مردم‌داری دو خصلت ویژه و بارز حاج قاسم بود. حتی باکسانی که ازنظر فکری با وی مخالف بودند نیز بیشترین مدارا و رفتار برادرانه داشت. او در طول سال‌های خدمت در مسئولیت‌های سیاسی و فرهنگی همواره دغدغه اعتلای نام هرمزگان را داشت. او هرگز مطبوعات استان را یک رقیب جدی برای روزنامه صبح ساحل نمی‌دانست بلکه تلاش می‌کرد نشریات دیگر استان نیز رشد کنند. حاج قاسم، روزنامه‌اش را نردبان ترقی ناصواب کسی قرار نداد. چراغی که حاج قاسم در دهه ۶۰ در حوزه مطبوعات و رسانه‌های هرمزگان روشن کرد امروز پرفروغ است. او در تربیت فعالان رسانه‌ای این استان الگو بود. امثال کرمی‌ و کرمی‌ها نسلی بی‌بازگشت مطبوعات هرمزگان هستند. در یک‌کلام می‌توان گفت؛ بعضی اسم‌ها آن‌قدر بزرگ‌اند که دوست داری تا همیشه آن‌ها را تکرار کنی. اسم‌هایی که هرگز از تکرار آن‌ها خسته نمی‌شوی. نام‌هایی که هرگز فراموش نمی‌شوند. «حاج قاسم کرمی» یکی از این نام‌هاست. نام و یادش تا ابد زنده.