گفت‌وگو با «علی زارعی»، دهیار روستای «کوحیدر» درباره منابع خشک‌شده‌ آب

 

«علی زارعی»، دهیار روستای کوحیدر براهنگ از وضع موجود بسیار ناراضی است. او می‌گوید فقط 30 کیلومتر با نزدیک‌ترین لوله‌کشی آب فاصله دارند. سال‌های زیادی است که مشکل‌شان را فریادزده‌اند اما گوشی برای شنیدن نیست. روستای کوحیدر در بی‌آبی شدید گرفتار است.

 

روستای کوحیدر بشاگرد در حال حاضر دارای بیش از 1200 نفر جمعیت است که با فاصله 56 کیلومتری از شهرستان بشاگرد قرار گرفته است. این روستا با نزدیک‌ترین خط لوله انتقال آب که در روستای جکدان قرار دارد و از سد جگین تامین می‌شود، تنها 30 کیلومتر فاصله دارد. آب روستای ما در چندین سال گذشته از سدی بتنی تامین می‌شد که در کنار روستا قرار گرفته اما چندی است که بارندگی به شدت کاهش یافته یا اصلا بارندگی در اطراف روستا رخ نداده که باعث خشک‌شدن این سد شده. در حال حاضر اهالی این روستا با مشکل کم‌آبی جدی رو‌به‌رو هستند. آب اهالی روستا از چشمه‌های اطراف روستا تامین می‌شود که آن هم به دلیل برداشت زیاد ساکنان خشک شده‌اند. تصور کنید برای تهیه 20 لیتر آب هر یک از شهروندان این روستا باید بالغ بر شش روز منتظر بمانند تا نوبت آبگیری بهشان برسد. چندی پیش خط لوله‌ای به فاصله اندک تا روستا انجام شد که عملا بلااستفاده مانده است؛ چون آبی ندارد. گفتنی است که بسیاری از روستاهای اطراف بشاگرد با این معظل همراه هستند و این قصه دیرینه این شهرستان است. روستاهایی که تنها راه تامین آب‌شان از چشمه‌های اطراف روستاست. اما روستای ما عملا هیچ منبع تامین آبی ندارد. 

این معضل همیشگی روستای ما و بسیاری از روستاهای دیگر بشاگرد است اما ما بیش از شش ماه است با این بی‌آبی سر می‌کنیم. اوج کم شدن آب برایمان از دی ماه سال گذشته بود. با وجود شروع فصل تابستان و گرمای بیابان های بشاگرد و خشک بودن چشمه‌ها دیگر نمی‌دانیم صدای‌مان را به چه کسی برای کمک بلند کنیم. 

 

الان تنها یک چشمه باقی مانده که خشک نشده است، آبی بسیار سطحی و ناسالم که اهالی روستا از روی ناچاری مجبور به استفاده از آن هستند. آب این چشمه‌ها واقعا غیر بهداشتی و غیرقابل استفاده است. با وجود شرایط کرونایی در کشور، اگر یکی از اهالی روستا مبتلا شود به یقین تمام افراد روستا مبتلا خواهند شد. از کرونا که بگذریم بسیاری از اهالی از بیماری گوارشی و کلیوی به دلیل استفاده از این آب رخ می برند و این نکته جای تامل و توجه بسیاری دارد. 

 

گفت‌وگو با یکی از اهالی روستای «کوحیدر» درباره وضعیت اسفبار آب در این منطقه

 

«عباس لیاقت» یکی از اهالی روستای کوحیدر است که سال‌های زیادی است با این مشکل زندگی می‌گذارد. او در مورد این مشکل می‌گوید: «روستای ما در حال حاضر به شدت با بی آبی روبه‌رو است. از صبح تا شب به دنبال آب هستیم. از دانش آموز گرفته تا افراد مسن و زن و مرد در جستجوی اندکی آب قابل استفاده هستیم».  او در ادامه به سوالات ما درباره وضعیت آب آشامیدنی روستای کوحیدر پاسخ می‌دهد.

 

تنها یک تانکر آب برای ما ارسال می‌شود. تصور کنید روستایی که بالغ‌بر هزار و 200 نفر جمعیت دارد، سه هفته تا یک‌ماه یکبار یک تانکر آب آورده می‌شود. یعنی عملا در ماه تنها 500 لیتر آب سالم و بهداشتی به دست‌مان می‌رسد. آبی که هم باید صرف شست‌وشو و استحمام و هم آشامیدن شود. ما حتی دیگر آبی برای رفع تشنگی دام های‌مان نداریم. چه کسی می‌تواند با این مقدار آب برای یک ماه سرکند! ما حتی مجبور هستیم در تاریکی شب به دنبال چشمه‌ای باشیم. بسیاری از بچه‌های‌مان برای پیدا کردن چشمه دچار عقرب‌گزیدگی شدند. حتی چند مدت پیش یکی از اهالی روستا به دلیل تاریکی هوا در یکی از کانال‌های آب سقوط کرد و از ناحیه کمر آسیب دید و توان راه رفتن را ندارد. اگر بخواهم صادقانه بگویم، ما آب نداریم. روستای ما مشکلات زیادی دارد از بدی مسیر گرفته تا نبود بسیاری از امکانات. ما در حال حاضر اما خواهان رسیدگی به بی‌آبی شدیدی هستیم که دامن‌گیر اهالی شده است. بارندگی‌های اخیر انقدر اندک بودند که هیچ آبی ذخیره نشد یا حتی آبی که بر روی زمین می ماند، آنقدر غیربهداشتی است که اصلا قابل استففاده نیست. حتی آبی که از چشمه‌ها می‌گیرم بهداشتی نیست اما چه کنیم، مجبوریم. 

 

در چند سال گذشته تعداد چشمه‌های آب زیاد بود اما در این چند ماه همه آن‌ها خشک شده و در حال حاضر تنها یک مکان آب دارد که آبگیری به صورت نوبتی انجام می‌شود. بعضی مواقع روزها باید در نوبت باشیم تا بتوانیم اندک آبی برای بردن به خانه داشته باشیم. مدتی است که زندگی و کسب و کارمان را رها کرده‌ایم و در جستجوی آب هستیم. 

هراز چند گاهی افرادی برای سرکشی به این روستا می‌آیند، با چشم خودشان وضعیت ما را می‌بینند و قول‌ها و وعده‌هایی می‌دهند. می‌گویند هفته جدید برای‌تان آب می‌فرستیم، از این ماه دو تانکر آب برای آب‌رسانی به روستا اضافه می‌کنیم، اما این حرف‌ها تنها در حد همان حرف باقی می‌ماند. انگار خارج که می‌شوند ما و وضعیت زندگی‌مان را فراموش می‌کنند.