حضور کودکان در جامعه، والدین را بر این می‌دارد تا یاریگر فرزندان در موقعیت و سنین متفاوت باشند. گاهی والدین با چالش خجالتی بودن و عدم اعتماد‌به‌نفس کافی از سوی کودکشان مواجه می‌شوند.

آغاز این رفتارها منشاء کناره‌گیری فرزند از اجتماع است که تبعات جبران‌ناپذیری را برای او به همراه دارد. خجالت در واقع نوعی ویژگی شخصیتی در کودکان است که در بسیاری موارد آن‌ها را از روابط اجتماعی مؤثر باز می‌‌دارد. شدت کمرویی در کودکان متفاوت است و برخی از کودکان خجالتی‌تر از بقیه هستند. عده‌ای از آنها با پنهان کردن خود در پشت والدین و دزدیدن نگاهشان از اطرافیان، از حضور در جامعه فرار می‌کنند و عده‌ای دیگر در سنین بالاتر و بدو ورود به مدرسه دچار مشکلاتی از قبیل تنها ماندن و نداشتن هم‌صحبت می‌شوند. در ساعات تفریح به ناظر بودن بازی‌های همسالان بسنده می‌کنند و هیچگونه مشارکتی در فعالیت‌ها ندارند.

حتی در مواردی شدت این رفتار به حدی است که مانع از پاسخگویی به سوالات درسی می‌شوند و همین مساله افت تحصیلی آنان را نیز موجب می‌شود. با انجام برخی روش‌های ساده و حمایت والدین می‌توان مشکل خجالتی بودن کودکان را از همان ابتدای رشد شخصیتی به نحوی صحیح مدیریت کرد تا هم کودکتان را از گزند آسیب‌های محیطی مبرا سازد و هم زمینه رشد و تعالی استعدادهایش را شکوفا کند. اولین قدم الگوی خوب بودن برای کودک است. گاهی کودک والدینی خجالتی دارد که با مشاهده آنان غریزه اکتسابی و تقلید ناخواسته در وجود او شکل می‌گیرد. 

والدینی‌ که بیش از حد مراقب فرزند خود هستند نیز می‌توانند خجالت یا ترس را در فرزندان خود القا کنند. برای درمان کودکان خجالتی ابتدا با او صحبت کنید و ترس‌هایش را بشناسید. او را در موقعیت‌های اجتماعی قرار دهید و همواره در جمع‌های خانوادگی و دوستانه او را به بهانه‌های مختلف تشویق کنید. از او بخواهید در تصمیم‌گیری‌های خانوادگی اظهارنظر کند. 

به اطرافیان اجازه ندهید به کودکتان برچسب کمرویی بزنند. گاهی شنیدن جمله‌ای ساده مانند: «چقدر کودکت خجالتی است» موجب ناامید شدن و مقابله با پدیده‌ی خجالتی بودن می‌شود. با او تمریناتی از قبیل بلند سلام کردن در جمع انجام دهید. او را در کلاس‌های فوق برنامه ثبت‌نام کنید و مسئولیت‌های مختلفی به او بدهید. در صورتی که کمرویی فرزند شما قابل توجه و تغییر آن دشوار است بهتر است از متخصص روانشناس و یا مشاور کودک یاری بگیرید.