برای اندک کوچه باغهای ماندهی قصرالدشت، برای آن بنگاه محصور در سروناز باغ ارم، برای حوض سعدیه که در آن سکه میاندازیم، برای حافظیه در پاییز، برای خیابان وصال که قدمگاه عشاق نسلهای قبل بود، برای سینما سعدی و ملاصدرا ، برای قلب دنیا چهارراه زند. برای شهرمان شیراز که مکان نیست ، منش است. برای روا داری ارجمند مردمان این شهر که غریب گداز نبودهاند و نیستند، برای فلسفهی زندگی مردمان اصیلش که میدانند عطر بهار نارنج اردیبهشت شیراز ابدی نیست. لذت لحظه را میفهمند.
روز شیراز مبارک.