زمانی که این کارخانه‌های مستقر در استان به تعطیلی کشیده شد، برخی مسئولان ناکارآمدی سرمایه‌گذار و مشکلات بانکی را علت اصلی تعطیلی آن دانستند اما بخش مهم دیگری که به آن توجه نمی‌شود،‌ عدم‌حمایت از کارگران از سوی نهادهای متولی است. این عدم‌حمایت‌ها باعث می‌شود رونقی که باید برای صنعت استان و سفره خالی کارگران باشد بی رمق شود. کارگران هرمزگان با شرایط سخت آب و هوایی و محرومیت‌های بسیاری دست‌وپنجه نرم می‌کنند و جای خالی نهاد حمایتگر  قدرتمند  به‌شدت احساس می‌شود.

  

در سال‌های گذشته کرونا ویروس باعث بروز مشکلات اقتصادی متعددی برای تمام کشور شد ، اما  برخی از شرکت‌ها توانستند اعتباراتی از سوی دولت مبنی بر کمک به مشاغلی که در جریان این اپیدمی خسارتی متحمل شدند، جذب کنند. با این حال به بهانه‌های مختلف دست به اخراج و تعدیل نیرو می‌زنند. به طور مثال شرکت ایزوایکو امسال نیز پس از گذشت ۱ ماه از نام‌گذاری سال جدید به‌عنوان جهش تولید، اقدام به اخراج کارگران خود کرده است.

نمونه دیگر، وضعیت کارگران شرکت روی بندرعباس است. علی رغم اینکه چندین بار تاکنون کارگران این کارخانه از وضعیت خود گلایه داشتند اما نهادهای حامی اقدام نتیجه بخشی برای آنها انجام ندادند. اعتراضی که کارگران شرکت روی بندرعباس به تعطیلی این کارخانه یا تعویق حقوقشان کردند. علی‌رغم اینکه مسئولان برای حل مسائل پیش‌آمده درخواست یک هفته مهلت کردند؛ اما به گفتهٔ کارگران، مدیران کارخانه به آن‌ها گفته‌اند که تنها برای دریافت بیمه بیکاری اقدام کنند چراکه فعلاً از باز شدن کارخانه خبری نیست. به نقل از یکی از کارگران شرکت روی، نماینده رسمی استاندار هرمزگان قول حل مشکلات آن‌ها را داد و به کارگران گفته بود به کارخانه برگردید هیچ‌کس حق ندارد شما را از فعالیت در کارخانه منع کند اما مشکلات آن‌ها حل نشد.به نظر می‌رسد رسیدگی به امور کارگران به برگزاری جلسات متعدد بی‌حاصل محدود شده است. 

یکی دیگر از کارگران اخراجی ایزوایکو بندرعباس که به‌تازگی اخراج شده به صبح ساحل، گفت: «روز پنجشنبه 30 آذرماه شرکت ایزوایکو بدون هیچ اطلاع قبلی اعلام کرد من و 20 نفر از کارکنان بومی این مجموعه که بیش از 10 سال است در این مجموعه مشغول به کار هستیم به دلیل تعدیل نیرو، اخراج شده‌ایم. ما همگی از کارکنان بومی استان، ساکن بندرعباس و گچین هستیم که تا 29 اسفندماه امسال نیز قرارداد داریم؛ روال کار ما به‌صورت پیمانکاری بوده و چند مدت یک‌بار پیمانکار عوض می‌شود؛ اما قراردادهای ما هرسال تمدید می‌شد. در ابتدای آغاز همکاری وعدهٔ استخدام دائم را به ما دادند؛ اما حالا بعد از 10 سال کار کردن آن‌هم در این وضعیت معیشتی و تورم، ما را اخراج می‌کنند». این کارگر اعلام کرد: «ما خواستهٔ زیادی نداریم، تنها خواستهٔ ما کار کردن است و مسئولین نباید اجازه دهند چنین مواردی پیش آید».

وی در پایان درباره اقدامات اداره کار در این خصوص گفت:«به نمایندگی اداره کار واقع در شرکت ایزوایکو مراجعه کردیم و آنها وعده دادند ظرف ۱۲ روز مسئله تعدیل نیروهای بومی را حل کنند؛ با توجه به زمان عنوان شده سه‌شنبه هفته جاری موعد مقرر برای بازگشت به کار است. اما تاکنون خبری از بازگشت نداده‌اند».

با وجود پیگیری‌های متعدد، صبح ساحل در یک ماه گذشته  از  اداره کار مبنی بر اخراج این کارگران توسط برخی از شرکت‌ها، پاسخی دریافت نکرده و تلاش‌ها برای پاسخگو بودن و حمایت از این کارگران، همچنان بی نتیجه مانده است.  

   

وضعیت تورم در کشور و اهمیت کار و کسب درآمد برای گذراندن زندگی امری ضروری است اینکه شرکت‌ها با چه پشتوانه‌ای به‌راحتی اخراج می‌کنند، به‌راحتی حق و حقوق کارگران را پرداخت نمی‌کنند و به‌راحتی قانون را زیر پا می‌گذارند، جای سوال است.

تورم بالا، افزایش هرروزه هزینهٔ زندگی و دستمزدهای پایین ازجمله مواردی است که کارگران ما با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند. اداره کار متصدی امور کارگران است و باید جوابگوی این کارگران باشد. اداره کار باید حق‌وحقوق کارگران را بر اساس حدودی که قانون تعیین کرده است از صاحب‌کاران بگیرد، اما این اداره و مدیرانش تاکنون در چنین پرونده‌هایی ناکام بوده‌اند.

تأکید چندساله مقام معظم رهبری برجهش تولید و مهار تورم است و لازمه محقق شدن این امر حضور کارگران است؛ اما اخیراً مدیران کارخانه‌ها در مواجهه با بحران‌های اقتصادی بدون هیچ نگرانی راه اخراج و تعدیل را در پیش‌گرفته‌اند. سؤال اینجاست که چه کسی پاسخگو و حامی این کارگران خواهد بود؟