توی جوادیه، دو تا بچه وسط کوچکه کنار جوب! نشسته بودند. یکی از آن‌ها گفت:

- آقا معلم صبح سر کلاس گفت گاو حیوان خوب و پرفایده ای ست. بچه ی دیگر پا شد و گفت:

- پس بابا جون من گاوه!

بچه ی اولی داد زد:

- نخیر! آقاجون من گاوه!

- بابای من صد تا گاوه!

- آقاجون من قد یه دنیا گاوه!

بعد ازین بگو مگو پریدند به هم و بزن بزن را شروع کردند. مادر بچه ی اولی سرش را از پنجره درآورد و بچه ی دیگر را فحش پیچ کرد.

مادر بچه ی دومی هم آمد توی کوچه و گوش بچه ی اولی را پیچ داد. یک خورده که گذشت بچه ها جیم شدند و مادرها افتادند به جان هم، و شروع کردند به «نقل و نبات» نثار هم کردن! مادرها به هم پیچیدند و لنگه کفش ها به کار افتاد. در همین موقع شوهرهای آن دو تا زن پیدا شدند. یکی از شوهرها گفت:- مرتیکه ی الدنگ! جلوی زنت رو بگیر.

شوهر دیگری نعره زد:

- تو جلوی زنت رو بگیر نسناس!

- تو بگیر!- تو بگیر!

با همین بگیر بگیرها یقه ی هم را گرفتند و وارد کارزار شدند..... آقا حالا نزن کی بزن. همسایه ها از پنجره ها مثل زرافه گردن کشیدند و سینمای مجانی تماشا می کردند. در این موقع همشهری‌های آن دو تا شوهر، با چوب و چماق از دو طرف رسیدند و مقابل هم جبهه بندی کردند! یک نفر یک تیر چوبی گرفته بود دستش و مثل هرکول های هندی! داد می‌زد:

- هر کی جیگرشو داره بیاد جلو!

که یک باره جنگ مغلوبه شد و سپاهیان سلم و تور از دو طرف جنگ را شروع کردند. آن یک نفر هم با تیر چوبی همه را تهدید می کرد! خیلی‌ها «تیر خوردند»! و از میدان به در رفتند. یک عده هم با پیت حلبی و ناودان مارش جنگی می زدند و تولید هیجان می کردند. یک حاجی هم رشته ی عملیات انفجاری را به دست داشت و گه گاه میدان جنگ را به لرزه در می آورد! یکی هم با شیشکی های جانانه شیپور حمله را می نواخت. موج فحش هایی که هر یک از آن‌ها به تنهایی کار صد تا شمشیر را انجام می‌داد!...

.... و روی یکی از پشت بام ها همان دوتا بچه ی تخم جن ایستاده بودند و ناظر نبرد دلیرانه ی پدرهای خود بودند.

یکی از بچه ها گفت:

- من می گم بابای من می زنه...

و بچه ی دیگری گفت:

- نخیر! آقاجون من می زنه...

و باز دوباره در روی پشت‌بام جنگ بین شان مغلوبه شد!...

«بچه جوادیه»