صبح ساحل ، اجتماعی - فقط یك هفته غمگین بودیم، یك هفته با سرپل ذهاب همدرد بودیم، بعدازآن همه‌چیز از خاطرمان رفت.اجماعا دست به‌سوی هر پیش آمد ریزودرشتی دراز كردیم تا اسباب خنده‌مان باشد، از گربه‌هایی كه در خیابان راه رفتیم و مجید صدایشان زدیم بگیر تا حمله به صفحه مجری قرعه‌کشی جام جهانی برای یادآوری اینكه خانومِ ماریا كوماندنایا حواسش به لباسش باشد مبادا جوری باشد كه مانتوانیم مراسم را ببینیم. بعد از همین‌ها هی جك ساختیم هی خندیدیم و هی شورش را درآوردیم. دوستی می‌گفت گربه‌ای را در خیابان مجید صدا زده بودند و او برگشته بود به سمت صدا و همین باعث تصادفش با ماشینی شده بود و حیوانكی مرده بود یا افرادی موبایل به دست دنبال گربه‌ها راه می‌افتادند و مجید صدایشان می‌زدند و فیلم می‌گرفتند و باعث ایجاد ترس و ناامنی در آن‌ها می‌شدند.اما خیلی زود باید ببازی مربی علیرضا كریمی در كشتی ما را دوباره غمگین كرد، با او همدرد شدیم و پشت سنگر سكوت پنهان شدیم. چند روز بیشتر نگذشته بود كه روسری مربی مرد كبدی در عین تأثر برایمان خنده‌دار و جك ساز شد.از جمعه‌شب هم كه خانوم ماریا به خاطر درخواست سردار آزمون هم كه شده لباس مناسب پوشید و به حمدالله ما توانستیم در كنار لوئیس فیگو و عادل فردوسی پور به تماشای مراسم بنشینیم و سوژه تازه‌ای به دستمان افتاده: امان از هم‌گروهی‌هایمان: پرتغال اسپانیا، ایران مراكش، گروه مرگ، ایران در گروه تنگه جبل‌الطارق و از این قبیل اسامی.حالا تا روز مسابقه قرار است به صفحات مجازی چه كسانی حمله كنیم و چه جوک‌هایی دراین‌باره بسازیم؟ اگرچه كه از همان شب، حملات به صفحات مجازی بازیكنان اسپانیا و پرتغال و الباقی شروع و وحشتی عجیب گریبان گیرمان شده که‌ای وای ما بازنده‌ایم! رفتاری كه باعث تضعیف روحیه تیم ملی می‌شود و اتفاقاً اعتراض برخی از بازیکنان را نیز در پی داشت.پیر پائولو پازولینی كارگردان کشته‌شده در ستایش فوتبال می‌گوید: فوتبال واپسین مناسک مقدس زمانه ماست، آخرین تجسمِ مقدس دوران ماست. فوتبال در لایه‌های زیرینش حتی اگر یک سرگرمی هم باشد، چیزی مانند یک آیین مقدس است كه می‌توان در اوج ناامیدی امید داشت، نود دقیقه برای جنگندگی کم نیست. مگر نه اینکه امید آخرین دارایی ماست؟ پس چرا برای باخت آماده‌ایم؟درجایی دیگر محمود دولت‌آبادی در وصف این رفتار می‌گوید: وای بر ناامیدانی که ما هستیم! با این نفرت و ناامیدی که چون بدترین بلاها در روح ما رسوخ کرده است و لحظه‌به‌لحظه فراگیرتر می‌شود، چجور آینده‌ای در انتظار ما خواهد بود؟ چجور آینده‌ای تدارک دیده‌شده؟حال باید دید چه واقعه‌ی دیگری در هفته آینده قرار است تبِ گروه مرگ را بخواباند؟