صبح ساحل، حوادث _ طی هفته گذشته هرمزگان شاهد یکی از تلخ ترین روزهای خود طی سال 1390 بود، اتوبوس دریایی حامل 21 مسافر که بخش اعظم آنرا مردان و زنان مسن و بازنشسته فرهنگی شهر مشهد تشکیل می دادند ظاهراً پس از آنکه در هوایی نیمه طوفانی از جزیره هرمز به قصد بندرعباس حرکت می کنند در میانه راه به دلیل تمام شدن سوخت اتوبوس دریایی از حرکت بازمانده و متاسفانه بر اساس آنچه که 5 بازمانده این حادثه تلخ بازگو می کنند زمانی که شناور ناجی پس از 45 دقیقه به محل اعزام می شود نه تنها عملیات نجات موفقیت آمیز انجام نمی شود بلکه به دلیل عدم تصمیم گیری منطقی و همچنین بی برنامگی محض در مواجهه شدن با چنین اتفاقی باعث می شود 16 زن و مرد بیگناه به مظلومانه ترین شکل ممکن در میان امواج و در عمق دریا ساعت ها جان داده و در نهایت ناباورانه بمیرند،تصاویر اجساد این حادثه تلخ بسیاری از جان باختگان را در شرایطی نشان می دهد که با دستانی باز تا آخرین لحظات تقلا کرده و چشم انتظار کمک بوده اند، پس از وقوع این حادثه مطابق معمول مسئولین مختلف با مسئولیت های متفاوت به اظهار نظرهای مختلف پرداخته و نهایت کلام به اینجا ختم شده که «کمیته حقیقت یاب ماجرا را بررسی  و نتایج را اعلام می کند» صرف نظر از اینکه مقصرین این حادثه تلخ چه کسانی هستند و چه عواملی باعث مرگ مظلومانه 16 هموطن عزیزمان شده است ابتدا به چند نقطه اشاره نموده و پس از آن طرح چند سؤال می پردازیم.

 این حادثه اولین اتفاق دریایی در استان نبوده اما می توان آنرا بی سابقه ترین اتفاق دریایی نامید، فراموش نکنیم اگر آمار قربانیان حوادث دریایی استان حداقل ظرف 10 سال گذشته که ناشی از ضعف شدید امکانات ترابری دریایی و فقدان نظام جامع ایمنی دریایی بوده را بخواهیم به ریز و با ذکر جزئیات محاسبه کنیم احتمالاً به همان فاجعه ای خواهیم رسید که در جاده های کشور رخ می دهد و دل همه را می لرزاند.

 حادثه اخیر نشان داد که حمل و نقل دریایی بخصوص در حوزه مسافرت های بین جزایر در استان علی رغم ادعاهای عجیب و غریب فاقد کمترین قواعد و اصول ترابری دریایی می باشد به برخی دلایل بروز این حادثه نگاه کنید... نبودن کنترل ایاب و ذهاب دریایی مناسب در هنگام نامساعد بودن هوا، تمام شدن بنزین، نبود کنترل دریایی در جزیره هرمز، عدم آموزش شناور ناجی در عملیات واقعی نه مانورهایی که فقط کاربرد رسانه ای دارد.

 بنظر می رسد گروه های نجات دریایی ما در مواجه شدن با حوادث دریایی که شرایط بسیار سختی دارد هنوز به آن میزان از آمادگی و شاید «باور کاری» نرسیده باشند که هدف اول و آخر نجات آدم هاست نه پیدا کردن اجساد!

با ذکر سه موضوع بالا به طرح 2 سوال دیگر می پردازیم

 اگر در جزیره هرمز که به اعتقاد عالم و آدم یکی از توریست پذیرترین جزایر این مملکت است نه یک هتل، نه یک مهمانپذیرخوب که حتی  یک استراحتگاه مناسب برای مسافرین دریایی وجود داشت آیا کماکان مسافرین دریایی جان باخته همچنان اصرار به بازگشت حتی در شرایط بد آب و هوایی بودند؟ 

 آیا نظارت صرفاً مهر زدن یک برگه و اجازه ورود و خروج شناور است، پس نظارت روزانه بر وضعیت مکانیکی شناورها، شرایط سوخت مصرفی و صلاحیت افرادی بنام ناخدا چه می شود؟

و اینک افکار عمومی منتظر است تا بازتاب این حادثه  تلخ را در نزد متولیان امور به شکلی مناسب جویا شود، به خصوص اینکه هم ناخدای این شناور زنده است و خدا را شکر نمرده است تا تمام کاسه کوزه ها را بر سرش خراب کنند و هم این حادثه 5 بازمانده دارد تا بهترین منبع تحقق و تفحص باشد، افکار عمومی انتظار دارد آنگونه که مسئولین ادعا کرده اند در این حادثه؛ «توجیه نکنیم، برخورد کنیم».