سال گذشته درست در همین روزها بود که ابراهیم رئیسی درپاسخ به دعوت رسمی هیثم بن طارق سلطان عمان به این کشورسفرکرد.تقریبا درسالگرداین سفرسلطان عمان به کشورمان می آید.اما حتی با یا بدون درنظرگرفتن تحولات یک ساله ی اخیردرصحنه ی داخلی کشورمان وهمینطورصحنه ی بین المللی،تا نام عمان به میان می آید، افکارعمومی کشورمان توجه شان به نقش تاریخی عمان درروابط ایران و غرب و بویژه آمریکا درقالب میانجی و یا دست کم پیام رسان به ذهنشان متبادر می شود.

اما فارغ از هرنوع گمانه زنی  باید توقعات را ازسفر سلطان عمان درسطحی منطقی دید.آنچه بیش ازهرچیز درراس همه ی این گمانه زنی ها قرار گرفته،ره آورد این سفر در مورد موضوعات هسته ای ایران وقدرتهای جهانی وبه طور خاص آمریکاست،این گمانه زنی ها در سطحی بسیارخوشبینانه حتی نویدتحولی مهم دراین مذاکرات را میدهند،اما با نگاهی منطقی به واقعیتهای کنونی، ضمن آنکه نمی توان این احتمال را صفر دانست اما  به این مسئله که تحول مهمی دراین حیطه روی می دهد،نمی توان چندان امید بالایی داشت.اگرچه شاهد روی داد اتفاقاتی مثبت اما در سطحی نه چندان قابل توجه درروابط ایران وغرب چون آزادی زندانیان دوطرف مانند آنچه درآزادی اسداله اسدی درمقابل تبعه ی بلژیکی روی داد،هستیم اما این اتفاق ازپتانسیل بالایی برای ایجادتحول درروابط،ازدیدطرف غربی برخوردار نیست.چون از نظر آنها آزادسازی اسداله اسدی درمقابل آزادی فردمحبوس بی گناهی بوده است.مذاکرات هسته ای ایران وآمریکا هم به چنان سطحی از پیچیده گی رسیده که دربالاترین ظرفیت،این سفرمی تواند انتقال دادن پیامی مهم از سوی آمریکا توسط پادشاه عمان باشد.این پیچیده گی ها با عدم مذاکرات مستقیم یا رودرو بین ایران و آمریکا مضاعف هم شده است.اما اگر ازموضوع مذاکرات هسته ای بگذریم،ازمنظری دیگرهم این سفرقابل بررسیست اینکه عمان علاقمند است میانجی روابط ایران ومصرهم باشد.

اینکه متاسفانه چرا باید روابط دو کشور مسلمان و مهم منطقه یعنی ایران و مصر به این سطح از سردی برسد؟به کناری نهیم، نقش مثبت مسقط در نزدیکی روابط تهران و قاهره ارزشمند است.به تعبیردیگر علی رغم منافع عمان در این مسئله، تلاش این کشور دربهبود روابط مصر و ایران با اهمیت است.اما بی تردید مهمترین عامل در نزدیکی بیشتردو کشوراراده وخواست طرفین است که به نظرمی آید تا حدود زیادی بوجود آمده است.

موضوع مهم دیگری که می تواند یکی دیگرازاهداف سفر هیثم بن طارق باشد،بهبود روابط اقتصادی بین دوکشور ایران وعمان است.روابطی که علی رغم قابلیتها و ظرفیت های بالا،متاسفانه درهمان سطح حدود یک میلیارد دلاردرسال باقی مانده است.حال آنکه ظرفیتها برای همکاری با عمان،کشوری که عزمش برای پیشرفت اززمان سلطان فقیدش یعنی «قابوس» جزم شده و روند توسعه اش به نحوی شتابان پیش می رود،بسیاربالاترازاین ارقام است.

چه آنکه عمان علاوه براشتراکات فراوان تاریخی وفرهنگی با کشورمان به لحاظ موقعیت راهبردی جغرافیای اش،ارتباط مناسب و بدون تنشش با تقریبا تمامی کشورهای جهان،منابع قابل توجه نفت خام و... می تواند یکی از طرفهای ارزشمند اقتصادی کشورمان باشد.ظرفیتی که با وجود غفلت های دیپلماسی اقتصادی کشورمان با دو مانع اساسی تحریم های سنگین آمریکا و همینطور نپیوستن به FATF هم برخورد کرده.موانعی که نه تنها بر روابط اقتصادی ما با عمان بلکه با سایر همسایگان یا حتی دیگرطرفهای تجاری ماهم سایه افکنده و ضمن کاستن ازسطح 

روابط اقتصادی، مبادلات فعلی راهم با هزینه های بالاتری همراه کرده است.

کوتاه سخن آنکه عمان هم به مانند سایرکشورها منافع خودش برایش دراولویت قراردارد.این کشور به مانند سایرکشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس در کورس رقابت های توسعه اقتصادی قرارگرفته و وجود منطقه ای آرام وآری ازتنش برایش ازاهمیت بالایی برخورداراست.

بی شک تنها یارو یاورما توانمندی ها و قابلیتهای خود ماست که باید در سایه ی تدبیر،اصلاح برخی رویکردها و رویه ها،در سایه ی بهبود روابط با جهان افزایش یابد. راهی که سلطنت عمان،عربستان سعودی،امارات متحده عربی و بسیاری دیگر از کشورهای دور و نزدیک ما هم در پیش گرفته اند.