اولین روز ماه میلادی دسامبر مصادف با روز جهانی جامعه‌ی ایمن یا مبارزه با ایدز می‌باشد. رئیس مرکز مدیریت‌ بیماری‌های وزارت بهداشت در سال 1400 درباره‌ی آخرین آمار  ابتلا به بیماری اچ‌آی‌وی در کشور اذعان داشته که  حدود پنجاه و پنج هزار نفر تا سال مذکور به بیماری ایدز مبتلا شده‌اند.

به علت‌ ممنوعیت‌های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی توقع می‌رود که آمار واقعی این بیماران بیشتر از آمار اعلامی بوده باشد. از این آمار،  بخش بسیاری زیادی به دلیل انگ‌ها، ناآگاهی‌ها و تابوهایی که در جامعه و خانواده وجود دارد، برای درمان مراجعه نمی‌کنند و بخش زیاد دیگری دست به خودکشی می‌زنند. با توجه به آمار بالای مبتلایان در کشور، درصد قابل توجهی از هموطنان ما در کشاکش با این بیماری قرار دارند و سلامت روان آنان تاثیر مستیمی بر سلامت جامعه، سرنوشت ما و هستی اجتماعی ما دارد. بنابراین همه‌ی ما در جایگاه خود دارای مسئولیت‌هایی در دو فاز مختلف هستیم.

در اولین فاز، ما به عنوان والد، معلم، دوست، فامیل و غیره با نوجوانان و جوانانی روبه‌رو هستیم که به علت تابوهای فرهنگی، از آگاهی جنسی محروم بوده‌اند. این جوانان و نوجوانان با اطلاعات ناقص و ضد و نقیضی که از طریق اینترنت و دوستان کسب می‌کنند، وارد جامعه شده و به اشکال گوناگونی تحت محاصره‌ی بیماری ایدز قرار می‌گیرند. نه تنها نوجوانان، که بخش زیادی از بالغین جامعه‌ی ما گمان می‌کنند که اچ‌آی‌وی تنها از طریق مقاربت جنسی منتقل می‌شود.

بنابراین احتمال ابتلا از طریق سرنگ‌های آلوده، تزریقات مشترک، مایعات بدن مانند خون، پرستاری ناایمن، خالکوبی و تتو، تزریق خودن آلوده و حتی سوزن‌های استفاه شده برای سوراخ کردن گوش را نادیده گرفته و در برابر حفاظت از خود ناقص عمل می‌کنند. دکتر پروین افسرزاده در گفتگو با ایسنا در آستانه‌ی روز جهانی ایدز با تاکید بر اهمیت شعار این روز جهانی گفت:« اچ‌آی‌وی یک بیمای عفونی قابل کنترل است که در صورت تشخیص زودهنگام و شروع درمان بیماری نه تنها فرد درگیر عمر طبیعی خواهد داشت، بلکه قابلیت انتقال بیماری به دیگران نیز نزدیک صفر می‌شود. به همین دلیل رسالت مهم ما دادن آگاهی به مردم، جهت پیشگیری، برطرف کردن باورهای غلط، فراهم آوردن امکان تشخیص زودهنگام و ارائه‌ی درمان به موقع است».

داشتن اطلاعات کافی و صحبت مستقیم در مورد راه‌های انتقال ایدز و ارائه‌‌ی آموزش‌های بهداشتی و جنسی در سطح وسیعی از افراد جامعه، می‌تواند در کاهش قابل توجه خطر ابتلا به ایدز در جامعه موثر  باشد. در فاز دوم، ما با کسانی روبه‌رو هستیم که مبتلا به بیماری ایدز هستند. این افراد به شدت با استرس، افسردگی، ترس، شرم و انواع هیجانات ناخوشایند ناشی از ابتلا به این بیماری روبه‌رو شده و از طرف دیگر بنا بر انگ و تابوی موجود در فرهنگ ما، اکثرا این افراد ، به عنوان اشخاصی خطاکار، لاقید و بی‌بند و بار برآورد شده و همین مساله منجر به طرد آنان از خانواده، دوستان، محل کار و غیره می‌شود. متاسفانه چنین باورها و رفتارهایی باعث شکل‌گیری میل به مخفی کاری شده و در نتیجه بسیاری از این افراد بیماری خود را پنهان کرده و به صورت خاموش مسبب انتقال وسیع این بیماری در سطح جامعه می‌شوند. ما به عنوان اعضای جامعه باید برای مبارزه با ناآگاهی در مورد ایدز و مبارزه با شیوع آن، از تفکرات و تابوهای خود شروع کنیم. می‌توانید از طریق مراجعه به سایت ایران اچ‌آی‌وی، مقالات مختلف موجود در این حیطه را مشاهده کنید و با کارشناسان ایدز برای پرسیدن سوالات خود در ارتباط قرار بگیرید.