به نام آبادی دست به اقدامی خواهند زند که پشت صحنه سرمایه‌گذاری در آن کاملاً ملموس است. به نام حفظ آب به ربودن آب اقدام خواهند کرد و باز دستان سرمایه‌داری برای نابود کردن آبادی‌ها و طبیعت بی‌جان باقیمانده شروع به کار می‌کند. در لباس طبیعت دوستی دست به اقدامات تخریبی می‌زنند اما دیگر این لباس بسیار کهنه و نخ نما شده است و کسی فریب آن را نخواهد خورد. حکایت از این قرار است که شرکت آب منطقه‌ای هرمزگان قصد دارد با لوله‌گذاری بر تنها رود روستای طارم، آب کشاورزی این منطقه را محدود کند. «جوی سیمانی»، رودی است که کشاورزان طارم تاکنون آب مورد نیاز کشاورزی را از آن تامین می‌کردند حال قرار است با لوله‌گذاری بر این رود آب زمین‌های کشاورزی این منطقه محدود شود. این اقدام، کشاورزی که منبع درآمد اهالی است را از رونق می‌اندازد.

   

طارم زمین از دیرباز نگهبان این جوی آب تاریخی بوده و این آب باعث آبادی این منطقه شده و مردم را به اینجا کشانده است. مردم دور این جوی، سیمان کشیده‌ و نگهبانش بوده اند تا در این دوران جنگ آب و کم آبی برای کاشتن پیارم یاری‌گر کشاورزان باشد. پیارمی که موجب ارزآوری برای کشور شده‌است. شاید اکنون که ظرفیت شمال استان برای کاشت پیارم کشف شده است عده‌ای سرمایه‌دار برایش نقشه کشیده‌اند تا همین نان هم از سفره مردم برباید و جایش برایشان خشکی و بی‌آبی به ثمر آورد. روستای طارم تنها دو ساعت در طول روز آب لوله‌کشی دارد. در این شرایط اهالی چطور می‌توانند باور کنند آب کشاورزی پس از قرار دادن این لوله‌های ضخیم و طویل باز هم سهم این روستا می‌شود.چرا مسئولین مسئله تامین آب شرب که زندگی اهالی را مختل کرده و مشکل روستاست را فراموش کرده¬اند و هزینه میلیاردی برای توزیع آب کشاورزی که مردم با آن مشکلی برای آبیاری ندارند را به دست گرفته‌اند. کاش طارم را آباد خیالی نکنند بگذارند آباد بماند همانطور که تاکنون مانده است. گونه‌های مختلف جانوری در این منطقه زندگی می‌کنند که در صورت قطع آب دیگر وجود نخواهند داشت. همچون گونه‌های دیگر محیط زیست آواره می‌شوند و در خطر جدی قرار خواهند گرفت. آب فقط برای سرمایه‌داران به دنبال پیارم افتاده که می‌خواهند آب را از مسیر اصلی‌اش منحرف کنند نیست.  

   

صدای مردم شنیده نمی‌شود همانطور که برای مشکلات آنان را در نمی‌یابند برای مخالف بودن مردم نیز اهمیتی قائل نیستند و باتوجه به مخالفت‌های فراوان، این طرح در دست اقدام است و گام‌های آخر خود را می‌گذراند. «یعقوب باوقار زعیمی»، نویسنده و فعال اجتماعی در رابطه با این طرح می‌گوید: «این اقدام به زیبایی روستا لطمه خواهد زد، این رود یکی از قطب‌های گردشگری طبیعی روستاست و جاذبه‌های گردشگری را فدای این توجیهات قانونی خواهند کرد.  خرده مالکانی هستند که بهره‌های زیادی از این طرح می‌برند و می‌خواهند به انحصار خود در آورند و باید راهی برای این باشد که زیبایی‌های گردشگری حفظ شود. البته این پیشنهاد را دادند که استخر کوچکی برای استفاده مردم تهیه می‌کنند انگار فردی که این برنامه‌ها رامی‌ریزد کوچک‌ترین اطلاعاتی در این زمینه ندارد چون از گونه‌های در راه این راه آبی کاملاً بی‌خبر است که حتی بخواهد طرح اصلاحیه‌ای برای آن داشته باشد. 

می‌خواهد با حوض کوچک بی‌فایده‌ای عمق این داستان را پنهان نمایند و حتی به همان نیز امیدی نیست ما از میراث فرهنگی و سازمان گردشگری و سازمان محیط زیست دست یاری می‌طلبیم چرا که هر سه سازمان از غنی بودن این روستا آگاه‌اند و در خطر گذاشتن آن اقدامی غیر قابل گذشت خواهد بود».

  

این اقدام منطقه حفاظت شده طارم که حدود 81000 هکتار وسعت دارد و یکی از بزرگترین مناطق حفاظت شده ایران به شمار می‌رود را به خطر می‌انداخت. در این منطقه پوشش گیاهی بیش تر از نوع کیکم (افرا)، زیتون وحشی، بادام کوهی، بنه، گون، کنار و گز است و حیوانات بسیاری نیز در میان این پوشش و همچنین بخش کویری منطقه زندگی می‌کنند. 

از جمله حیوانات این منطقه شامل قوچ و میش، جبیر، پلنگ، گربه وحشی، گرگ، شغال، روباه شنی، کارال و کفتار اشاره کرد. همچنین پرندگانی مانند تیهو، کبک و کبوتر چاهی نیز در منطقه حضور دارند. این منطقه تنها زیستگاه درنای معمولی مهاجر در هرمزگان است و در جای دیگر این استان نمی‌توان درنا را مشاهده کرد.

 کاش سازمان حفاظت محیط زیست برای منطقه حفاظت شده خود اقدامی انجام دهد و منفعل نباشد تا وقتی که زمان از دست برود و حسرت با مردمان برای از دست دادن منابع زیست محیطی این بوم و خاک با ما نماند. 

  

در این بین باید یادآوری شد که این خاک به جز آبی جاری برای کشاورزی، دارای بیشینه تاریخی‌ای با مواردی بسیار است همچون قلعه کهنه، آرامگاه سید حمدی، آسیاب هفا و لایگزان، سیدان قتالی و پل خان که پتانسیل تبدیل شدن به قطب گردشگری را دارد که مورد بی‌مهری سازمان گردشگری قرار گرفته است و برای هیچ کدام از آن‌ها اقدامی سازنده‌ای صورت نگرفته‌است و فقط لوله‌ای فلزی بدقواره برای غارت آب این منطقه و مرگ و میر گونه‌های جانوری و کشاورزی بی‌همتا به همراه آورده‌است. در دنیایی که کشورها به دنبال خلق جایی برای جذب توریست و درآمدزایی هستند و از گردشگری به عنوان موتور توسعه نام برده می¬شود بناهای تاریخی‌ای که بعضی به دوران صفویه برمی‌گردد در سکوت و بی‌توجهی از بین می‌روند. کاش در تخصیص بودجه به‌جای این گونه پروژه‌ها به فکر حفظ بناهای تاریخی بودند که باعث رشد و رونق این منطقه می‌گردد. در این بین نه تنها به این مهم توجه نشده‌است بلکه همان تعداد اندک مسافری که به دیدن آب جاری این منطقه در راه توقف می‌کردند و باعث رونق گرفتن مغازه‌ها می‌شدند نیز از بین خواهند رفت. درآمد و شغلی که ایجاد نمی‌شود هیچ، درآمد و شغلی نیز از بین خواهد رفت. 

  

یکی از مشکلات اساسی این منطقه قطع آب شرب در اکثر مواقع است که مشکلات فراوانی را به همراه دارد. در این عصر پیشرفت و تکنولوژی مردمان طارم زمین از آب شرب حقوق اولیه خود محروم‌‌اند و هر دو روز یک‌بار فقط دو ساعت آب وصل می‌شود برای پر کردن منبع‌های منازل و این وضعیت با نبود آب لوله‌کشی هیچ تفاوتی ندارد. 

روزنامه صبح ساحل