صبح ساحل، سیاسی _ امروز برای اغلب مردم نخستین روز کاری در سال جدید است. اشتغال مردم در سال جدید بعد از تعطیلات نوروزی  به شکلی جدی آغاز شده و روزهایی نو در ساختن ایران اسلامی فرارسیده است. سال گذشته که با شروع تحریم ها و نیز با برخی بی تدبیری ها در مدیریت کشور شرایط اقتصادی دشواری را بر بسیاری از مردم تحمیل کرد به هر ترتیب گذشت. سیرصعودی مدام قیمتها  و کاهش قطره ای قیمت ارز و یا خودرو اگر کمر بسیاری از مردم را خم کرد برای بسیاری دیگر فرصتی برای واردشدن به معاملات و کسب سود از این نوسانات بود. چنانکه در خریدو فروش خودرو برخی با استفاده از رانت و در مواردی با استفاده از فرصت طلبی ای که در ذات خویش داشتند و در سطوح پایین تر به دلیل تن دادن به ریسک ناشی از تلاطم بازار توانستند از سودهای 100میلیونی بهره ببرند. اگر نمی گوییم تمام این افراد سوداگران بودند به این دلیل است که واقعا بسیاری از این افراد کسانی هستند که وقتی مسیر آشفته بازار را برای چندین ماه رصد می کنند تصمیم می گیرند وارد بازارشوند تا دست کم بهره خود از سرمایه ای که روز به روز ارزشش را ازدست می دهد به دست آورند. این گونه افراد البته تعداد اندکی هستند که بتوانند وقت خود را صرف چنین اموری کنند و احیانا انگیزه زیادبرای شرکت در این بازار و پشتوانه ای هم برای ضررهای احتمالی دارند.

این گونه افراد نمونه خوبی هستند برای اشاره به اینکه بگوییم لازم است مردم ما بیش از این به تحولات اطراف خود در سالهایی که پشت سرمی گذاریم اهمیت دهند. شاید انتخاب شیوه حکومت داری به شیوه حکومت نمایندگی شیوه ای باشد که خیال عده ای را از توجه به جزئیات اموری که در مملکت می گذرد راحت کند. بسیاری را تصور بر این است که با انتخاب نماینده مجلس،رئیس جمهور و یا نماینده شورای شهر دیگر همه امور به این عده سپرده شده و آنها قاعدتا به وعده هایی که داده اند عمل می کنند و بنابراین نیازی به پیگیری و یا درجریان دقیق اموری که این عده در حال انجام هستند نیست. در جامعه ای که روزنامه ها و احزاب به طوری جدی وظیفه پیگیری و کنکاش در کارهای این منتخبین را به عهده دارند مردم عادت کرده اند که مدام از کوچکترین اقدامات نمایندگانشان اطلاع داشته باشند و به هر حال نمایندگان هم می دانند که زیرذره بین احزاب ورسانه های رقیب قراردارند.اما در جامعه ما که برای پیگیری عملکرد نمایندگان هم عرصه خصوصی فراخ و عرصه عمومی محدود است ، هرآنچه برای گزارش به مردم می ماند تنها به صحن های علنی مجلس و هیئت دولت و جلسات شورا ختم می شود آنچه در خفا می گذرد معمولا آشکار نمی شود و یا در صورت افشا هم با لحاظ مصالح و شرایطی که دیگرانی غیراز عموم تشخیص می دهند مسکوت گذاشته می شود. حال می ماند مردمی که به امید وعده های داده شده پای صندوق رای رفته اند و نمایندگانی که آگاه از اینکه ناظری قوی که از قوه عموم برخیزد برآنها نظاره گر نیست و برخورداری از مصونیت هایی که به دست آورده مشغول انجام امور نمایندگی خویش می شود . اموری که نمی دانیم تاچه حد در برگیرنده منافع عموم است و تاچه حد در برگیرنده منافع خواص. مردمی هم که انتخاب کننده بوده اند هریک به زندگی شخصی خویش مشغول شده نه دل به اندک نشریات مستقل و روزنامه نگاران پیگیر می دهندو نه خود فرصت پیگیری اقدامات منتخبانشان را دارند. اینگونه می شود که بعد از اندکی همه آنچه وعده انتخاباتی بود و علت و انگیزه انتخاب به دست فراموشی سپرده می شود و جز چنداقدامی که درچشم مردم بیاید اقدامی اصولی و زیرساختی شکل نمی گیرد و همچنان در عجبیم  که چرا بعد از سی سال همچنان از مزایای دمکراسی که قاعدتا انتخاب اصلح نمایندگان است بهره نمی بریم و بارها در انتخاب نمایندگان در سطوح مختلف مردم به اشتباه رفته اند یا حتی معتمدان مردم هم به راه خطا.چرااین دورباطل تمام نمی شود.

اگر به روندشکل گیری و انتخاب در نهادهای انتخابی نگاهی بیندازیم می بینیم عمده آنچه اسباب و وسایل رسیدن به این نهادهاست آنهایی است که نمی تواند تضمین کننده کارآمدی در مقام نماینده انتخابی باشد.دلایلی همچون سرزدن به محله ما،همشهری و هم قوم بودن، وعده ساختن ورزشگاه دادن ومواردی از این قبیل است که هیچ گاه نشانگر اصلاح روندهای غلطی که موجبات عدم توسعه یافتگی رافراهم کرده نمی شود.یک بار دیگر باید در همه معیارهایی که برای انتخاب نماینده اختیارکرده ایم تجدیدنظرکنیم. هنگامی که بدانیم در میدان های سیاسی چه حد برخورداری از پشتوانه اجتماعی و برخورداری از عزت نفس برای غرق نشدن در انبوه پیشنهادات وسوسه انگیزدر قبال رای مثبت و منفی جلسات موثر است آیا بازهم به قومیت توجه می کنیم؟

ساختن  این استان و این کشوربرای هرکس که دمکراسی را بهترین انتخاب می داند هزینه دارد و هزینه اش  آگاهی است. برای داشتن آگاهی باید وقت گذاشت و پیگیرشد و مطالعه کرد.وقت زیادی نمانده برای بازگشت به مسیر توسعه.