زلزله‌های پی درپی چند هفته اخیر هرمزگان بار دیگر این حقیقت را ثابت می کند که استان ما در کانون هشدارهای ناشی از زلزله قرار دارد.

جدیدترین زلزله های استان سه زلزله اخیر به ترتیب دو زلزله به بزرگای 6.1 و سومی به بزرگای 6.2 ریشتر در فاصله زمانی دو ساعته به وقوع پیوست. اولین زلزله در ساعت 2و2 دقیقه بامداد اما دو زلزله بعدی به ترتیب ساعت در ساعت‌های 3و54 همینطور 3و 55 دقیقه بامداد، مناطقی در حد فاصل شهرهای بندر خمیر و بندر کنگ را در بامداد یازدهم تیر ماه امسال لرزاند. اگرچه کانون این زمین لرزه‌ها خوشبختانه از مراکز عمده جمعیتی دور بوده اما متاسفانه در روستای سایه خوش جان 5 نفر از هموطنانمان را گرفته و 84 نفر دیگر را هم مصدوم نموده است. همچنین این زلزله خسارات مالی فراوانی در این روستا و مناطق اطرافش بویژه روستاهای دژگان و کوشک هم به بار آورده است. شدت آن هم در حدی بود که علاوه برآنکه در شهرهای بندرعباس، لافت، کنگ و مناطقی از کشور امارات احساس شد، باعث ریزش کوه پلوغار در جوار جاده بندرخمیر به بندرلنگه هم شد. عوامل فوق در کنار گرمای شدید هوا وضعیت دشواری را برای ساکنین این بخش از استان بوجود آورده است.

هر چند حضور عوامل امدادرسان در ساعات اولیه وقوع این رویداد قابل تقدیر است همینطور حضور مقامات مسئول، اما آنچه اهمیت حیاتی دارد، این است که وقوع رویداد زلزله را باید جزیی لاینفک از ویژگی های جغرافیایی استان هرمزگان بدانیم چه آنکه با بررسی اجمالی بویژه در دهه های اخیر  این اتفاق دامنگیر استان ما بوده است. مثلا زلزله ویرانگر سال 53 سرخون همینطور سال 56 خورگو که علاوه بر خسارات فراوان مالی، باعث کشته شدن جمع زیادی از هم استانی های ما هم شده. از این رو به باور کارشناسان شهر  بندرعباس را بنابر  ویژگی های زمین شناختی اش باید لرزه‌خیزترین شهر ایران نامید. هرچند این فراوانی وتعدد زلزله ها دلیل بر ویرانگر بودن آنها نیست اما این رویداد نشان از آن دارد که علامت هشدار برای این شهر همینطور استان هرمزگان باید همیشه مد نظر باشد.با بررسی دقیقتر ملاحظه می شود که به جز زلزله خورگو که شدت آن 7 ریشتر و تلفاتش حدود 130 نفر بوده، اغلب زلزله های استان به بزرگای کمتر از این مقدار روی داده اند و علت تلفات و خسارات بالای آنها عمل نکردن به اصول مهندسی در احداث بنا است. مثلا تخریب در بناهایی ایجاد شده است که فاقد اسکلت بوده و در احداث آنها مقررات ملی ساختمان رعایت نگردیده است.

 از این رو زلزله به خودی‌خود کشنده نیست، بلکه رفتار ما در قبال این پدیده طبیعی خطر آفرین است. اگر ما بی توجه به ویژگی های جغرافیایی و طبیعی استان به احداث ساختمان اقدام کنیم تاوان سنگین آن را هم می پردازیم. متاسفانه در سطح استان شاهدیم در ساخت و سازهای جدید هم مقررات ملی ساختمان به نحو شایسته رعایت نمی شود که دلایل خاص خود را دارد. از ضعف قوانین بویژه در حوزه نظام مهندسی و کنترل ساختمان گرفته تا ضعف نهادهای نظارتی در این فرآیند. اینکه چرا ساختمان که سرمایه ای ملیست و با جان مردم ارتباط مستقیم دارد ،در ساخت آن تقریبا هر فردی که علم و تجربه و صلاحیت لازم را ندارد دخالت می کند؟ چرا فرآیند نظارت و کنترل ساختمان به نهادی حاکمیتی که از اشخاص توان بالاتری در عمل به وظیفه حساس خود دارد سپرده نمی‌شود؟ چرا حق الزحمه خدمات مهندسی در مقابل سایر هزینه های ساخت وساز همینطور سود حاصله از آن اندک است که رغبتی در عمل به وظایف محوله در این قشر ایجاد نمی کند؟ جایگاه سازمان استاندارد در تضمین کیفیت مصالح ساختمانی بویژه بتن و میلگرد که نقششان از بقیه حیاتی تر است چیست؟نقش تعارض منافع در این فرآیند چیست؟ پاسخ به این‌ها و سوالاتی از این دست ما را در اصلاح این چرخه معیوب کنونی به گونه برجسته ای یار‌ی‌رسان خواهد بود. از این رو باید دولت هرچه زودتر اقدام کند چه آنکه طبیعت منتظر ما نخواهد ماند. طبیعت هم با ما هیچ دشمنی ندارد.این ما هستیم که باید خود را با آن تطبیق دهیم و البته قبل ازآنکه دیر شود.

روزنامه صبح ساحل