در نظام بین‌الملل پسا جنگ سرد شاهد تغییراتی در عرصه هنجارها و مفاهیم بین‌المللی بوده‌ایم. معنای سنتی  امنیت و تهدیدات امنیتی که تا قبل از این دوران چهره‌ای نظامی به خودگرفته بود جای خود را به معنای جدیدی از امنیت داد. امنیت انسانی به عنوان چهره‌ایی جدید و با ابعاد گونان فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی مورد توجه قرار گرفت. با روی کار آمدن طالبان در افغانستان جنگ‌ها و منازعات تا حدودی کاهش پیدا کرده است اما امنیت در بلند مدت چیزی فراتر از فقدان جنگ است و بر دغدغه‌های مهم‌تری چون غذا، اشتغال، محیط زیست، سطح رفاه، برابری جنسیتی مبتنی است. آنگونه که می‌دانیم در پی توافق صلح دوحه که نهایتا منجر به خروج نیروهای آمریکایی و ناتو در سال۲۰۲۱ شد، طالبان بعد از ۱۶ سال مجدد عرصه قدرت را در افغانستان به دست گرفتند. خروج غیر مسوولانه نیروهای آمریکایی که تا پیش از این در سال ۲۰۰۱ با هدف اضمحلال طالبان از قدرت، جلوگیری از گسترش تروریسم، تحقق دموکراسی و بازسازی افغانستان وارد این کشور شده بودند موجب  روی کار آمدن مجدد طالبان و تصرف سریع شهرها توسط آنها شد. خروجی همراه با بی‌تدبیری که به دنبال آن شاهد موجی از هرج و مرج و آشفتگی در افغانستان بودیم، اما آنچه اهمیت دارد توجه به این مهم است که اگر چه قدرت‌گیری طالبان در افغانستان به سهولت شکل گرفت اما این جابجایی سریع  قدرت مشکلاتی را پیش روی مردم این کشور قرار داد. از زمان روی کار آمدن این گروه و تسلط بر کشوری چون افغانستان با در بر داشتن بحران‌های بی‌شمار آنچه مورد توجه جامعه جهانی قرارگرفت نحوه رویارویی و مدیریت این بحران‌ها از سوی طالبان بود. مسئله‌ای که اگر به درستی پیش نرود می‌تواند نه تنها منطقه بلکه تمام کشورهای جهان را با بحران عظیمی روبرو سازد. آنگونه که می‌دانیم افغانستان با ساختاری پیچیده درگیر بحران‌هایی از قبیل مسائل اقلیمی، گرسنگی، بحران مالی و اقتصادی و همچنین بحران انسانی است.