در ستایش علم اندوزی و دانش افزایی سخن بسیار گفته اند.خداوند به قلم و آنچه می نویسد سوگند یاد کرده و رسول گرامیش خواب دانشمند را بر عبادت جاهل برتر دانسته است.

امروزه بر کسی پوشیده نیست که دانایی توانایی است و در سطح جهانی کشوری دارای اقتدار واقعی است که تولید علمش بالاتر و نگاهش به آموزش و پرورش عالمانه تر و صحیح تر باشد و بستر مناسب تری برای آموزش فرزندانش فراهم آورد.

قطعا کشوری که به آموزش و پرورش بها دهد و اولویت نخستش باشد مسلما سالمتر ،شادتر، پیشرفته تر و حتی ارزانتر اداره می‌شود.

در سایه ی چنین بستر و فضایی، معضلات اجتماعی به حداقل و رفاه و آسایش و به تبع آن آرامش شهروندان به حداکثر خواهد رسید.اما لازمه ی فراگیری علم و دانش وجود امکانات و فراهم کردن شرایط است که گاه به علل مختلف افراد جامعه از پس آن بر نمی آیند و اینجاست که متولیان امور با توجه به اهمیت علم و آثار مبارک آن بر زندگی فردی و اجتماعی،باید تدابیری بیاندیشند تا عدالت آموزشی به نحو مطلوبی در جامعه توزیع شود و همه ی افراد در جغرافیای بزرگ کشور بتوانند بدون هیچ دغدغه ای از این موهبت به طور مساوی بهره مند گردند.بسیاری از کشورهای پیشرو،آموزش رایگان تا سطح متوسطه و حتی بالاتر را هم در برنامه های خود دارند.در کشور ما نیز علم آموزی به شکل غیر رسمی سابقه ی دیرینه و طولانی دارد اما متمم قانون اساسی در سال۱۲۸۶ نخستین متتی است که با تاسیس مدارس دولتی و تحصیل اجباری،آموزش رسمی را مطرح می کند اما آموزش رایگان و اجباری مرهون تصویب قانون راجع به آموزش و پرورش عمومی و اجباری و رایگان در سال ۱۳۲۲ هست.تحصیل رایگان از سال ۱۳۵۳ به تدریج به همه ی مقاطع تحصیلی تا دکترا تعمیم یافت و دولت‌ها را موظف کرد همه ی تلاش خود را جهت فراهم کردن شرایط و بستر مناسب برای تحصیلات فرزندان ایران به کار بندند.

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در نگارش و تدوین قانون اساسی نیز بر این امر مهم تاکید شد.براساس اصل سی ام قانون اساسی دولت موظف است وسائل آموزش و پرورش رایگان را برای همه ی ملت تا پایان دوره ی متوسطه فراهم سازد و امکانات تحصیلات عالی را تا سرحد خودکفائی کشور به طور رایگان گسترش دهد.

اجرای موفق این اصل مترقی و حیاتی مستلزم دو فاکتور بسیار مهم و اساسی است.ابتدا باید نگاه مسئولین به آموزش و پرورش تغییر کند و سپس باید از پتانسیل ها و منابع موجود کشور در رشد،ارتقا و بالندگی آموزش و پرورش حداکثر استفاده به عمل آید.

اما نگاه مادی و طبقاتی به آموزش و پرورش نگاهی واپسگرا و ارتجاعی است.اینکه وزیر محترم آموزش و پرورش چنین دیدگاهی داشته باشد بسیار جای تاسف دارد.صحبت‌های وزیر آموزش و پرورش عینا بیان همان ضرب المثل عامیانه است که هر چقدر پول دادی آش می خوری اگر چه جناب ایشان مثال با کلاس تری( اگر بخواهید ماشین مدل بالاتری بخرید باید پول بیشتری بدید)بیان فرمودند.شاید نتیجه ی همین نگاه است که وجود مدارس متعدد با عناوین مختلف و شهریه های نجومی را در کشور رقم زده است.کم توجهی به مدارس دولتی و افت کیفیت آموزش تا آنجا پیش رفته که به قول یکی از مسئولین،رتبه نخست تا سه هزار کنکور،مرهون وجود مدارس غیر دولتی و تلاش معلمان خصوصی است.این آمار گویای این امر است که متاسفانه عدالت آموزشی در کشور به بوته ی فراموشی سپرده شده است و توزیع عادلانه امکانات آموزشی کشور و ایجاد فرصتهای برابر در حد حرف مانده و برروی کاغذ جا خوش کرده است.

جناب آقای وزیر محترم آیا بهتر نیست بجای اینکه کیفیت آموزشی یک ملت را با خودرو مقایسه کنید بفکر برنامه ریزی برای کاهش فاصله طبقاتی آموزشی بین مناطق کشور باشید و نامی نیک از خود بجای بذارید؟ همانطور که در دستوری جدید گسترش مدارس غیر انتفاعی را ممنوع اعلام کردید.

جناب آقای صحرایی آیا بهتر نیست برای اینکه فرهنگیان به کارشان دلگرم شوند پیگیر اعتبار برای مسائل رفاهی آنها باشید و تکلیف رتبه بندی فرهنگیان و بازنشستگان ۱۴۰۰ و ۱۴۰۱ و پاداش بازنشستگی آنان را روشن کنید و یا تلاش برای تصویب طرح همسان سازی حقوق بازنشستگان در لایحه برنامه هفتم توسعه باشید؟

جناب وزیر،آموزش و پرورش جایگاهی اقتصادی نیست آیا بهتر نیست ارکان اقتصادی دولت را مجاب کنید تا مجموعه ی آموزش و پرورش را در پیشبرد اهداف اقتصادی و قوی شدن آن یاری نمایند؟

جناب آقای وزیر اگر واقعا دستتان خالی است و در این زمینه ها نمی‌خواهید و یا نمی‌توانید اقدامی انجام بدهید حداقل وزارتخانه‌ی مهم آموزش و پرورش که با نسل حال و آینده ی مملکت سر و کار دارد را در حد یک بنگاه معاملات ماشین پایین نیاورید.

روزنامه صبح ساحل