صبح ساحل ، ورزشی - تنها بازمانده تکاوران تکواندوکار نیروی دریایی بندرعباس  با 66 سال سن، همچنان هفته‌ای 9 جلسه در باشگاه گامبرون، نیروی هوایی و حاجی‌آباد تمرین می‌دهد. سن و سال و پرکار بودن تنها دلایل ما برای گفت‌وگو با «محمد لشکری» نبود بلکه به‌پاس40 سال حضور وی در این عرصه و وقت، انرژی و دانشی که سه سال متوالی وقف هنرجویان حاجی‌آبادی کرده است، بهانه‌های دیگری بودند تا با این پیشکسوت رزمی‌کار به گفت‌وگو بنشینیم. عید نوروز سال 1329 در حاجی‌آباد، شمالی‌ترین شهرستان هرمزگان، متولد شد. 18 سال بیشتر نداشت که جذب نیروی دریایی شد؛ سال 50 دوره سه ماهه تکاوری را در شیراز سپری کرد. دیپلم سیاسی ارتش را اخذ کرد و کارهای بسیار ارزشمندی مثل بازپس‌گیری تنب بزرگ و کوچک و ابوموسی را انجام داد و نهایتاً سال 78 با درجه ناو سروانی بازنشسته شد. سال 55 زیر نظر چانگ مونگیل کره ای، فنون اولیه رزمی را آموخت سپس تا سال 60 از دانش حسین عرب کرمی استفاده کرد. همان سال در پیکارهای ارتش‌های ایران در تهران به روی تاتامی رفت و نشان نقره وزن 64 کیلوگرم را به گردن انداخت. سال‌های 60 تا 66 عضو تیم منتخب تکواندو منطقه یکم نیروی دریایی ارتش بود. از آن سال بعد به مدت 10 سال به‌عنوان سرپرست تیم منطقه یکم در مسابقات کشوری نیروهای مسلح شرکت می‌کرد. هم‌زمان از سال 60 تاکنون به مدت 35 سال در باشگاه‌های پوریای ولی یا ملوان نیروی دریایی، بانک ملی، بی آر کیو و آب منطقه‌ای مربیگری کرده است. ممکن است از چگونگی رزمی‌کار شدنتان بگویید؟ پس ازنیروهای مخصوص گارد تهران، بندرعباس دومین شهر ایران بود که تکواندو را برای تکاوران نیروی دریایی آورد. من جزو اولین تکواندوکاران ایران هستم. برادران دانش آن زمان تنها ورزشکارانی بودند که از بیرون نیروی دریایی آمدند و این رشته را فراگرفتند.  محصول سال‌ها تلاشتان در این عرصه چیست؟ یک مدرک دان 2 که سال‌ها انتظار رسیدنش را می‌کشم اما علی‌رغم اینکه از طریق فدراسیون صادرشده است ولی نمی‌دانم چه زمان به دستم می‌رسد. ماندن در مدرک مربیگری و داوری درجه 3 نیز موهبتی است که در راستا و ادامه همین اتفاقات سریالی در تکواندو شاهد بوده‌ام. البته بسیار خوشحالم که با ایستادگی‌ام در این گود، شاگردان قهرمانی چون شاهین ایران خواه داشتم که مقام نایب‌قهرمانی رقابت‌های دراکولا جهانی رومانی را تصاحب کرد. سامان درویشی بر سکوی نخست تکواندو آسیا ایستاد. مرتضی و مصطفی یگانه سه سال، قهرمان دانشجویان کشور شدند و پسرم سیامک نیز سال 83 تیم ملی دعوت شد اما به دلیل آسیب‌دیدگی نتوانست به کارش ادامه دهد. چه اتفاقاتی موضوع دلخوری شما از مسئولان تکواندو را فراهم کرده است؟ تا پیش از سال 83 و دعوت فرزندم به اردوی تیم ملی همه‌چیز خوب بود و طی سال‌های 80 تا 83 رئیس کمیته آزمون تکواندو استان بودم تا اینکه دانشگاه آزاد مرا به‌عنوان مربی به‌جای مربی پیشین به کار گرفت که دلخوری‌ها آغاز شد. پیامک‌هایی دریافت کردم که پا توی کفش مانکن و بلا سرتان درمی‌آوریم و ازاین‌دست حرف‌ها و حتی مصدومیت فرزندم در اردوی تیم ملی را به همین ربط دادند. مشکل روی مشکل پیش آوردند. بعضی‌ها حتی کاری کردند که مرا از باشگاه خودم که پوریای ولی بود، اخراج کردند و شاگردان من هم تکواندو را رها کردند و درواقع این خیانت بزرگی به تکواندو هرمزگان بود ولی در باشگاه‌های  دیگر راه خودم را ادامه دادم زیرا آدمی نیستم که دور بعضی‌ها بچرخم. ارزیابی‌تان از وضعیت فعلی تکواندو هرمزگان چیست؟ تا دهه 70 توی کشور مقام اول داشتیم. پس‌ازآن، اُفت تکواندو استان شروع شد. در رده‌بندی سال 92، هرمزگان در جایگاه انتهایی جدول بود. از همین سال هیئت جدید کارش را با برگزاری مسابقات چندجانبه، دوره‌های مربیگری و داوری و ارتقاء دان آغاز کرد اما هنوز 10 سال از تکواندو کشور عقبیم. دلیل اُفت شدید تکواندو هرمزگان و به انزوا رفتن آن طی 3 دهه اخیر چیست؟ همه‌چیز زیر سر سیاست است. با انتخاب فیصل دانش، رئیس هیئت تکواندو هرمزگان به عضویت شورای شهر بندرعباس؛ هیئت دست دیگران افتاد. با قهرمانان برخورد غیرحرفه‌ای شد. مربیان زحمت‌کش به حاشیه رانده شدند. در دهه 80، دوره آموزشی مربیگری  و داوری برگزار نشد. اختلافات بین مربیان بالا گرفت و خصومت‌ها زیاد شد. این مسائل غیرورزشی بود که کمر تکواندو هرمزگان را شکست. بزرگ‌ترین مشکلات فعلی تکواندو استان کدم‌اند؟ مشکلی هم که الآن دامن‌گیر تکواندو و هیئت است، عدم صمیمت مربیان با یکدیگر است. ضرب‌المثل « هرکه به فکر خویش است» اینجا محقق می‌شود. آفتی که قبل بود هنوز هم پابرجاست. اختلافات،عامل  خانمان‌سوز تکواندو است. مسئولان متوجه این موضوع شده‌اند و برای کاهش آسیب‌ها باید صمیمت ایجاد کنند و دست‌به‌دست هم بدهند.  تا همدلی نباشد و با همدیگر نباشیم، تکواندو هرمزگان، روی رشد و ارتقاء را به خود نمی‌گیرد. تبعات منفی اختلافات در تکواندو هرمزگان چه بوده است؟ هرمزگان این روزها باید ورزشکار المپیکی معرفی می‌کرد. اسم این استان در دنیا می‌پیچید اما ورزشکار قهرمان کشور هم نداریم. برای رفع تبعات منفی بهتر است که این رشته المپیکی توسط مسئولان جدی گرفته شود و به‌شدت موردحمایت مالی  و معنوی قرار بگیرد. هرمزگانی که قهرمان ایران بوده است هنوز هوگوی الکترونیکی ندارد و ورزشکار زمان حضور در رقابت‌های کشوری به دلیل تمرین و استفاده از هوگو معمولی نمی‌داند ضربه را با چه قدرتی بزند که صاحب‌امتیاز شود. مارا به پیچ اول جاده برده‌اند. چرا شما به‌عنوان پیشکسوت هیچ اقدامی در جهت اعتلای تکواندو هرمزگان انجام نمی‌دهید؟ من هیچ مسئولیتی در هیئت فعلی تکواندو هم ندارم. حتی سید احمد موسوی که رئیس کمیته آزمون استان و از مربیان فعال در باشگاه جهاد است در حاشیه قرار دارد چه برسد به من که یک مربی‌ام. البته من تلاش دارم باتربیت شاگردان قهرمان در این راه سخت، سهمی داشته باشم. ورزشکارانی هرمزگانی هم هستند که به آینده آن‌ها برای عضویت در تیم ملی امیدوار باشیم؟ یکی از شاگردان خودم به نام جواد غلامی از باشگاه گامبرون در رده سنی خردسالان 2 سال متوالی، قهرمان استان شد و سال 1391 مقام اول بسیج کشور را کسب کرد که می‌شود به آینده‌اش امیدوار بود. موضوع تمرینات شما در حاجی‌آباد چیست؟ از سه سال پیش احساس کردم برای زادگاهم هم کاری بکنم به همین دلیل به‌صورت رایگان هفته‌ای سه بار با ماشین شخصی خودم مسافت 300 کیلومتری و خطرناک رفت‌ و برگشت از بندرعباس به این شهرستان را طی  می‌کنم تا زحماتم با سلامتی و قهرمانی همشهریانم به بار بنشیند. به‌عنوان سؤال پایانی اگر حرفی برای گفتن دارید آماده شنیدن آن هستیم؟ورزش همیشه در روزهای سخت به کار می‌آید. همین ورزش است که با 66 سال سن بدنم را حسابی آماده و انعطاف‌پذیر نگاه داشته است.