شنبه:

روز اول هفته، تازه پشت میزم نشسته بودم که تلفن زنگ زد، گوشی را برداشتم. جوانی گفت:« سلام»، گفتم:« علیکم السلام». گفت:« دوست داری بفرستمت هوا؟» گفتم:« ببخشید، شما از کدام آژانس هواپیمایی تماس می‌گیرید؟» گفت:«وقتی رفتی هوا، معلوم می شه»!

یکشنبه:

امروز، روز بسیار پرنشاط و امیدوارکننده ای بود؛ تنها ۲۴ نفر از مقامات علیه مطبوعات سخنرانی کردند، این دستاورد مطبوعاتی را باید به فال نیک گرفت!

دوشنبه:

از دادگاه مطبوعات، احضاریه آورده‌اند. قربانش بروم همه اش ۸ فقره شکایت بیشتر نیست؛ مدعی‌العموم، اتحادیه جوانان با اخلاص! صنف لبوفروش تهران، یک عابر پیاده و یک ناشناس، تعدادی از شاکیان هستند!

سه شنبه:

یک موتور سوار، یک نامه ی لوله شده را پرت کرد داخل دفتر نشریه. جمله ی آخرش خیلی با احساس بود:« دفعه ی بعد، صدا هم دارد». احتمالا با نامه ی بعدی، یک نوار هم خواهد فرستاد!

چهارشنبه:

نامه ی بعدی آن خواننده ی موتورسوار هم رسید. صدایش، شیشه های دفتر نشریه را خرد کرد.

پنج شنبه:

بسیاری از اشخاص، نهادها، ارگان ها و خصوصاً کمیسیون‌های حقوق بشر، واقعه ی دیروز را محکوم کردند. فرق این دوران با دوران های کمی قبل تر، در این است که لااقل در این دوران یک محکومی می کنند، هرچند از نوع خشک و خالی اش باشد!

جمعه:

امروز تعطیل است و از خانه بیرون نرفتم، بنابراین همه جا امن و امان بود!

« گیوه پا »