دلمان می‌لرزید و بر گوشه پلکمان اشکی می‌غلطید تا که صدای چاووشی  «رضای غریب» می‌شنیدیم. حالا برای ما مردم هرمزگان یک روضه‌ی مجسم است نوای «رضای غریب». دام عشق هرجا که پهنه داشته‌باشد ما هستیم. شلمچه، فکه، ضاحیه، نبل و الزهرا و... این عاشقی برای هرمزگان قصه عجیبی است که مادران در گوشمان لالایی کرده‌اند از اسحاق دارا تا عبدالحمید و خلیل؛ و حالا یک شهر به انتظار بر دوش کشیدن قامت یک صنوبر رشید ایستاده است. بر وجدان هر وطن‌دوستی بار سنگینی است که سربازان و پاسداران وطن در عروجی عاشقانه و مظلومانه پر بگیرند ولی آنانی که با پنجه‌ای نور بر چهره ننگین عدوی عنود چنگ انداختند برای همه مظلومان و آزادی‌خواهان قابل احترام هستند. صاحب حقیقی این کشور پدر شهید احمد جعفری است که یک عینک مناسب هم از این سفره انقلاب سهم نبرده است؛ صاحب حقیقی این کشور، مادر نابینای مینابی است که در عهد پایبندی به مبانی نظام در صحنه می آید و  نه فسیل های صاحب تئوری چنار و پاجوش و نه آنانی که با پروژه‌های تراول‌گیت فرزندانشان در صف اخذ اقامت کانادا هستند. اگر ایران ایستاده است به خاطر انتشار رایحه‌ی گل های صبر و ایثار خانواده رضا در جامعه است. امروز مرزهای عقیدتی و جغرافیایی بدون حدود شده و دوام بقای ایران در نبردهای فراسرزمینی نمود پیدا کرده است. باشد که اکانت‌های فیک مجازی از یادمان نبرند که چه کسانی بهای ماندن این خاک و ناموس را پرداخته و می‌پردازند. شهید وطن افتخار بزرگی است و شهید در غربت بسیار با عظمت‌تر. این شهادت مظلومانه و عروج  هم‌استانی عزیز ما دلمان را سوزاند ولی شهادت شهد شیرینی است گوارای آقا رضای زارعی این عند ربهم یرزقون.