صبح ساحل، اجتماعی _ اگر امریکا یا اسرائیل به ایران حمله کنند ، دکان اصولگرا و اصلاح طلب و چپ و راست ، جبهه پایداری و جبهه متحد و این حرفها تخته می شود و همه می شویم یک دست جمع شده که به آن  مشت  می گویند. می ایستیم پشت سر رهبرمان و بزرگان با تجربه مملکت و نمی گذاریم آب توی دل مردممان تکان بخورد.  اگر گره کار با موشک های قاره پیما و قایق های تندرو حل شد که شد، اگر نشد سربندهای کهنه مان را پیدا می کنیم،

چفیه های اخلاص را به گردن می اندازیم و اینبار نه با ژ3 و ام یک، که با مسلسل های پیشرفته می ایستیم پشت مملکتمان. مثل رشته کوه البرز. صف در صف.

محاسن «آهنگران » سفید شده است اما حنجره اش هنوز کار ده ها تانک می کند.

این بار به جای فانتوم های پوسیده یادگار پهلوی، «آذرخش» و « صاعقه» را از آشیانه بیرون می کشیم تا ببینیم کدام ناو آمریکایی جرات دارد از اقیانوس هند به ایران نزدیکتر بشود.

جوانان، همین مظنونین همیشگی، با همین موهای بلندشان حتم دارم حوصله فرماندهان سپاه را سر ببرند بسکه برای اعزام سماجت کنند بسیجی ها که جای خود دارند. و دختران جوان را مگر می شود در خانه مهار کرد که " جهاد بر زن واجب نیست"! 

اگر جنگ با آمریکا شروع بشود ، خاطره خلبانان انتحاری ژاپن و استقامت مردم ویتنام برای همیشه تحت الشعاع جانبازی های نسل جوان ایرانی قرار خواهد گرفت.

نسلی که 22 سال است از دفاع مقدس شنیده وحسرت غیبت در جبهه ها را در تمام عمر با خود کشیده و مترصد است چاشنی بغض 22 ساله اش را بکشد تا انفجار خشمش اسرائیل که جوجه است، تمام دنیای استکبار را روی هوا ببرد. باکری نیست، همت رفته است، اما حاج قاسم که هست و خدای حاج قاسم که در مرصاد نشسته.

شرط می بندم اگر جنگی در بگیرد، جوانانی که به هر دلیل امروز در زندانها هستند هم روزهای مرخصی اشان را در جبهه ها خواهند گذراند.

و ارتشی های استخوان خرد کرده، چه جهنمی برای متجاوزان درست کنند.

کاش هیچوقت جنگی در نگیرد و کاش همه آن دوستی و مودت که در جنگ به آن می رسیم، از همین فردا در کشورمان اتفاق بیفتد.