گفته می شود که مربیان پرورشی مدارس ؛ سال تحصیلی پیش رو بایدحتما ۶ ساعت به صورت موظف، تدریس سایر دروس در مدارس را به عهده بگیرند. این موضوع از چند زاویه‌ی نگاه موافق و مخالف قابل بررسی می باشد. 

اول: روند حذف و تخفیف ارزشی جایگاه پرورشی مدارس در این چند دهه اخیر با توجه به نگاه‌های سیاسی حاکم بر دولت ها همواره مطرح بوده است. یک زمانی در دهه هفتاد؛ امورتربیتی از ساختار وزارتخانه آموزش و پرورش حذف و ساختارموازی سازمان دانش آموزی پر رنگ گردید. پس از احیای مجدد؛وارد چارت سازمانی آموزش و پرورش گردید و با همراه کردن فعاليت هاي تربیت بدنی و با عنوان معاونت پرورشی و تربیت بدنی روند فعالیت ها از سر گرفته شد و اکنون با تفکیک عملیاتی در قالب معاونت پرورشی و فرهنگی و معاونت تربیت بدنی و سلامت در حال فعالیت است.

 آن زمان که حذف جایگاه پرورشی از ساختار آموزش و پرورش مطرح شد ؛ وزیر وقت آموزش وپرورش ، این اقدام را متکی بر پژوهش های علمی می دانست! بر فرض غیر سیاسی بودن آن دیدگاه، اکنون  پژوهش های علمی چیز دیگری مطرح می کند.

 بعد از جهان گیر شدن پدیده کرونا و پیامدهای تعطیلی ممتد مدارس در دنیا؛ تحقیقات متعدد علمی آثار زیان بار تبعات عاطفی و تربیتی عدم تامین نیازهای اجتماعی کودکان را به واسطه ی دوری از محیط های بدون نشاط اجتماعی و دوری از گروه همسالان را اثبات نمود. هر چند کانون اصلی تربیت، خانواده است ولی کانون های اجتماعی مانند محیط مدارس و رسالت های تربیتی آنان به شرط همسو بودن رویه های تربیتی خانه و مدرسه مکمل همدیگر هستند. همه ی ما خاطرات فعاليت هاي گروهی و اجتماعی درون مدرسه ای را به خاطر داریم. گروه های سرود، نمایش و یا روزنامه دیواری هایی که یک نفر درست می کرد ولی گروهی بود!  

دوم: امروز تحولات اجتماعی و دگرگونی بین نسلی و پنداره های پیرامون چالش های هویتی بین نسلی که با کد z تحلیل می شوند؛ همگی گواه وجود یک حفره ی هدایت نسلی هستند. باید اعتراف کرد که رویه های تربیت عمومی [کنونی]موجود و نوع بازتاب انعکاسی به واسطه تحولات اجتماعی اخیر در کشور یک پنجره ی تربیتی- امنیتی را گشوده است. آموزش و پرورش به تنهایی یارای رهیدن از این بزنگاه حساس را ندارد. 

نشخوار ذهنی مسمومیت آور عقیدتی فضای رسانه ای بیگانه و نبود طرح و برنامه ی مشترک بین دستگاهی برای راهبری هویت نسلی یک فضایی را به وجود آورده که باید با فرماندهی دستگاه رسمی تعلیم و تربیت یک بسته ی تربیتی چند بعدی طراحی و عملیاتی گردد. اکنون در این فضا که بعد از رخدادهای اخیر ؛ یکی از خطبای نماز جمعه ی تهران ؛ آموزش و پرورش (بخوانید نهادامورتربیتی) را به کم کاری متهم و مسبب دگردیسی فکری برخی نوجوانان دانست و یکی از نمایندگان مجلس در یک برنامه تلویزیونی؛ صراحتا مربیان پرورشی را به آن چیزی که شایسته نبود، نسبت داد؛ در این تگنا، خود آموزش و پرورش هم به خودش و به جایگاه تربیتی در مدارس رحم نمی کند. ولو اینکه حفظ و اثر بخشی جایگاه فعاليت هاي تربیتی در مدارس[البته با طرحی نو]از مطالبات جدی رهبری می باشد  . 

سوم: مشکل از آموزش و پرورش نیست،مشکل از جریان تصمیم ساز کشور است که به آموزش و پرورش نگاه سرمایه ای ندارد. پیش بینی کمبود فضای فیزیکی که برای حل آن به سراغ کلاس کردن نمازخانه ها و کتابخانه ها نرویم که یک پدیده ی چند ساحتی در دوران گذار نسلی نیست که بگوییم غافلگیر شدیم! 

پیش بینی کسری نیروی انسانی به واسطه بازنشسته شدن معلمان ؛ نیاز به کلان داده های تحلیل کیفی ندارد! تا چقدر ظرفیت کلاس ها را بالا ببریم و تا زیر گلوی معلم در کلاس صندلی بچینیم تا نیروی انسانی کم نیاوریم. و... حالا باید بخشی از این کمبود منابع انسانی و منابع مالی را با بکارگیری مربیان پرورشی برای تدریس سایر دروس جبران کنیم.شاید برخی از دوستان ما بر این باور باشند که به واسطه‌ی رویه های تخفیفی چند سال اخیر در جایگاه پرورشی مدارس، که اقدامات فرهنگی و تربیتی در مدرسه  از ساعت حضور مربی در کلاس پرورشی به فعالیت تقلیل داده شد؛ این اقدام باعث ارتباط بیشتر مربیان پرورشی با دانش آموز خواهد شد! صورت مساله ساده است. این سیر تنزل جایگاه تربیتی در مدارس است که همچنان با هر توجیهی ادامه دارد.

شما از ۲۴ ساعت فعاليت تربیتی در مدرسه با هر کیفیتی ، ۶ ساعت آن را حذف کردید. و این استمرار استحاله ی جایگاه پرورشی در مدارس است.شاید برخی بر این باور باشند که گزاره های تربیتی در مدرسه ؛ صرفا از کانال مربی تربیتی دنبال نشود و تمام معلمان باید کارکرد تربیتی داشته باشند. به طور عام این پیش فرض قابل قبول است ولی اگر شعوب علوم را قابل تفکیک بدانیم ؛ همانطور که دروس ریاضیات،فیزیک و دیگر علوم تخصصی هستند ، یک معلم فیزیک، فعاليت هاي فرهنگي و قرآنی مدرسه را دنبال نمی کند؛ فعالیت های تربیتی و سایر گزاره‌ های فرهنگی که الان در مدارس در حال اجرا هست ،نیاز به تخصص اجرایی دارد. شاید برخی از مربیان پرورشی خسته از ساختارها و ناملایمات سازمانی و روان ژولیدگی دانش آموزان با این 6ساعت تدریس مخالف نباشند! ولی این هویت کارکردی مربی تربیتی مدرسه است که با دبیری فیزیک ؛مسخ و کم کم رنگ می بازد. بحث کارایی و اثر بخشی فعاليت هاي کنونی فرهنگی درمدارس و میزان اقبال دانش آموزان به آن در این مطلب جایی ندارد و فقط روشن ماندن فانوس امور تربیتی و پرورشی در مدارس مد نظر است.

روزنامه صبح ساحل