نویسنده:حجت زارعی، فعال اجتماعی

نمی‌دانم از کجا شروع کنم از کدام درد کشاورزی بگویم که در همه کشورهای دنیا جایگاه بالایی دارد. کدام مشکل تکراری را فریاد بزنم. دست به دامن کدام ارگان و سازمان بشوم؟ از استاندار بخواهم؟ از نمایندگان فعلی بخواهم یا از نمایندگان تازه‌نفس که با کلی وعده‌ها و قرارها آمدند؟ وقتی برای تعطیلات عید فطر بعد مدت‌ها به شهرم میناب رفتم تمام سفر و عید برایم تلخ شد؛ کشاورزانی را دیدم که دسترنج زحماتشان را احشام و گوسفندان می‌خورند و فقط نگاه می‌کردند زیرا توان خرید سبد و گرفتن کارگر را نداشتند. امسال هم مثل بسیاری از سال‌ها محصول گوجه‌فرنگی برای کشاورزان جز ضرر و آه، سودی نداشت فقط آن‌هایی که ده‌ها هکتار داشتند شاید به اندک سود ناچیزی رسیدند و الباقی باید نظاره‌گر خراب شدن محصول در آفتاب سوزان باشند یا به هر قیمتی که دلال دستور فرماید بفروشند یا مانند بسیاری نظاره‌گر احشامی باشند که محصولشان را به‌عنوان یک وعده غذایی ببلعد. مگر اولین وظیفه سازمان جهاد کشاورزی، برنامه‌ریزی و راهبری تولید محصولات مختلف نیست؟ چرا هرسال این درد تکراری کشاورزان را می‌بینند و کاری از پیش نمی‌برند؟ 

 مدیریتِ محدود به دستورالعمل‌ها

 مدیریت شعاری یا جهادی 

 سرانجام وعده‌های وزیر چه شد؟

 این وضعیت به سامان نمی‌رسد

روزنامه صبح ساحل