دروازه و یا مسیر ورودی بسیاری از شهرهای دنیا از جمله ایران در گذشته های نه چندان دور نماد هویت و فرهنگ باشندگان آن شهرها بوده است.معمولامسافرانی که از راههای دور و نزدیک وارد آن شهرها می شدند اولین تصویری که دیدگان و احساس آنها را نوازش می داد و در اذهانشون برای همیشه نقش می بست دروازه ی ورودی آن شهرها بود.

اما امروزه به علت توسعه بی حساب وکتاب،نامتوازن و غیر هارمونیک شهرها و نیز گسترش حاشیه نشینی که به صورت مجتمع های پراکنده و منفصل در گوشه و کنار شهرها به صورت خودرو سبز شده اند، دروازه و یا ورودی شهرها اگر وجود هم داشته اند یا نابود گشته و یا در محاصره آهن و آجر و سیمان به صورت مظلومانه در محدوده ی آن شهرها بی پناه رها شده اند.

برای اکثر شهرهایی که در دهه های اخیر پا به عرصه وجود گذاشته اند نیز طراحی ویژه ای برای ورودی آن شهرها پیش بینی نشده و المان مشخصی در نظر نگرفته نشده است.

بندر عباس با اینکه صدها سال است در کنار آبهای نیلگون خلیج فارس ایستاده و می بایست از تمدن هفت هزار ساله ایران پاسبانی کند و به عبارت دیگر آینه ی تمام نمای فرهنگ این سرزمین باشد و با اینکه سالانه میزبان هزاران کشتی کوه پیکر خارجی و مسافرانش می باشد که اولین نگاهشان به عنوان یک نماد ایران به قامت آن می افتد و از طرفی شهری که با داشتن دو اسکله و بندر بزرگ که برای کشور به شدت حیاتی است و نیز با داشتن صنایع بزرگ فلزی اعم از فولاد،آلومینیم،پالایشگاه ها و تاسیسات و منابع نفت و گاز به پایتخت اقتصادی کشور معروف گشته است،متاسفانه در این زمینه(داشتن ورودی زیبا و شکیل با تکنولوژی روز)در ورودی های شهر،حرفی برای گفتن ندارد.

امیدوارم در دورانی که زمین و زمان با چهره ی عبوس و دل آزار و زمخت خود عرصه را بر دل و احساس لطیف آدمیان تنگ کرده اند،متولیان امور شهری اعم از فرماندار،شهردار و شورای اسلامی شهر بندرعباس تا مسئولین حوزه ی معاونت عمرانی استانداری با پوشاندن لباس زیبای هنر و فرهنگ بر قامت آهن و بتون، فضا را برای بینندگان تلطیف کرده و حال خوب و آرامش خاطر و لبخند رضایت اولین سهم مسافرانی باشد که به بندر وارد می شوند.