چند روز از عروج ملکوتی رئیس جمهور عزیز، وزیر امور خارجه و سایر همراهان دوست‌داشتنی ایشان می‌گذرد؛ در و دیوار این مرز و بوم رنگ غم، اندوه و بهت به خود گرفته است، قلم و زبان بنده قاصر از بیان عظمت شهدای گرانقدرمان می باشد که در سانحه سقوط هلی‌کوپتر به درجه رفیع شهادت نائل آمدند و به سعادت جاودانه رسیده اند، لکن به قول معروف؛ آب دریا را اگر نتوان کشید / هم به قدر تشنگی باید چشید، با این اوصاف به بیان چند مطلب مختصر در این خصوص می پردازم.
کم‌کم به پایان ماران نفس‌گیر و شورانگیز انتخابات دوازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی و خبرگان رهبری نزدیک و نزدیک‌تر می‌شویم، آنچه در این میان قابل‌تأمل است اینکه مشارکت در انتخابات یک حق فردی محسوب می‌گردد یا یک تکلیف شرعی- اجتماعی نیز قلمداد می‌گردد!
در ستایش علم اندوزی و دانش افزایی سخن بسیار گفته اند.خداوند به قلم و آنچه می نویسد سوگند یاد کرده و رسول گرامیش خواب دانشمند را بر عبادت جاهل برتر دانسته است.
عادات موریانه‌های زندگی هستند. در سکوت تکه‌های پازل زندگی را از بین می‌برند و گاه آدمی آن‌قدر دیر هوشیار می‌شود که ازآنچه در ابتدا بدان اندیشیده بود دیگر خبری نیست.
بهانه‌ی قلم‌فرسایی این یادداشت؛ کامنت یکی از هم استانی‌های نوجوان عزیزمان در ذیل آگهی استخدام یک شرکت تجاری خصوصی در فضای مجازی برای ارائه رزومه جهت استخدام بود. نکته نغز و ظریفی در این کامنت، البته همراه با جای درد در اندیشه من داشت.
به قلم اول: فارغ از انگاره‌های واقعیت یا وهم تقابل‌های نرم با هویت اسلامی ایرانی؛ وجود شبکه‌ای سازمان‌یافته برای کانالیزه کردن بستری جهانی و بازتعریف انسانی تُهی از بار معنویت‌گرایی و ایجاد جنگلی از مصرف‌زدگی دور از ذهن نیست!
می گویند: آدمی به «عشق» زنده است و می گویم: عشق از «کلام» جان می گیرد.قلم نوشت تا دنیا جای بهتری برای زندگی باشد. نوشت تا احساس معنا پیدا کند و عواطف رنگ بگیرد. شعر جوشید تا دستی بر سر عشق بکشد و آنرا جلوه ببخشد.
قانون نظام مهندسی ساختمان که از سال 1375 ابلاغ آن صورت گرفت به قانونی مبدل شد که شامل اجزایی چون ضوابط و مقررات، افراد متخصص، ودرپی آن در چهارچوب مقررات ملی ساختمانبا تکنولوژی و فناوری، مواد و مصالح استانداردو عوامل کنترلی و نظارتی در مقوله ی ساخت وساز کشورتلقی شد. این قانون که با آغاز روندی در کشور پس ازجنگ که به دوران سازندگی معروف شد به نقشه ی راه فنی وقانونی ساخت وساز کشور برای بهره مندی بهتر ازخدمات حرفه مندان به شغل مهندسی ساختمان قلمدادشد؛ اما این قانون علی رغم ارزشمندیش به مرور ایرادات وابهاماتش عیان گردید وبر خلاف نیت طراحان اولیه اش حتی دچار انحرافاتی از مسیر مدنظر گرفته برآن شد. ابتدا آنکه سازمانی که خودرا غیردولتی می پنداشت به موجودی وابسته به وزارت راه وشهرسازی مبدل شد ودیگر آنکه اگرچه پسوند کنترل ساختمان هم بدان اضافه شد اما به معنای واقعیش نقش کنترلی ساختمان را به خود نگرفت. چه آنکه بر اساس جدیدترین تفسیر معاونت حقوقی رئیس جمهور در ماده (30) قانون نظام مهندسی و کنترل ساختمان، شهرداریها مسئول کنترل و نظارت بر احداث ساختمان شناخته شده و امکان استفاده از اشخاص دارای پروانه برای انجام فعالیتهای کنترل و نظارت مورد حکم قرار گرفته است. در ماده (34) نیز شهرداری به عنوان مرجع کنترل و نظارت بر اجرای ساختمان و شهرسازی شناخته شده و از طرف دیگر، در ذیل این ماده تصریح شده که شهرداری ها مکلف به رعایت مقررات ملی ساختمان گردیده و عدم رعایت آن و نیز عدم رعایت ضوابط و مقررات شهرسازی تخلف محسوب شده است. روشن است که یک محور اساسی رعایت مقررات ملی ساختمان، حصول اطمینان از رعایت و ایفای نقش نظارتی و کنترل نسبت به مهندسان ناظر میباشد.
تیر در تقویم رسمی کشور ما روز قلم نام‌گذاری شده است. وسیله‌ای ظاهرا کوچک و معمولا ارزان‌قیمت اما به قدری با ارزش که خداوند در قرآن مجید به آن سوگند می‌خورد.
امروز روز خبرنگار،روز من، روز همکارانم ، روز آن‌هایی که باخبر زندگی می‌کنند ، خبرساز هستند و به‌نوعی دستی به قلم دارند و با سرک کشیدن به سوژه‌های مختلف،آن را زنده می‌کنند، حتی در اکثر مواقع عامل خیر می‌شوند و با قلمشان گمشده‌ای پیدا می‌شود...