ما به عنوان انسان‌هایی مدرن در عصر حاضر، زمان زیادی از زندگی روزمره‌ی خود را به انتظار می‌گذرانیم. از انتظار در صف اتوبوس گرفته، تا انتظار برای رسیدن به معشوق، تا انتظار برای گرفتن مدرک تحصیلی و سیل عظیمی از مسائل و کارهای دیگری که به انتظارشان نشسته‌ایم. این انتظار کشیدن، آنقدر با زندگی هر روزه‌ی ما عجین شده است، که کمتر متوجه هستیم، مدت بسیار زیادی از کل عمرمان را در حال انتظار کشیدن برای چیزی به سر می‌بریم. هارولد شوایتزر، نویسنده و استاد دانشگاه زوریخ، در کتابی با عنوان «در باب انتظار» به این مفهوم گسترده اما کمتر دیده شده می‌پردازد. به گفته‌ نویسنده، این کتاب برای بررسی انتظار رویکردی فلسفی و تاریخی ندارد، بلکه عمدتا پدیدارشناسانه عمل می‌کند. کتاب در ورای داستان‌ها، اشعار و نقاشی‌های شناخته شده و در باب انتظاری که تا کنون ثبت شده‌اند و بخش عمده‌ی آن‌ها انتظار کشیدن است، این مفهوم را واکاوی می‌کند. مانند پنلوپه که کنار دار بافندگی‌اش منتظر ادیسه است، ولادیمیر و استراگون که منتظر گودو هستند و باقی آثار که در باب انتظار هستند، همگی واکاوی خواهند شد. اینکه چگونه انتظار می‌کشیم؟ وقتی منتظریم چه اتفاقاتی می‌افتد؟ انتظار چه‌جور تجربه‌ای است؟ چرا هیچ‌کس از انتظار کشیدن خوشش نمی‌آید؟ همگی مسائلی هستند که شوایتزر، در هفت فصل کتاب به وسیله‌ی متون مختلف به آن‌ها می‌پردازد. برای مثال، در فصل اول با عنوان «هیچکس دوست ندارد، منتظر بماند»، می‌نویسد: « فرددر باب انتظار منتظر با نگاه کردن پیاپی به صفحه‌ی ساعت می‌خواهد، از مواجهه‌ی رودررو با خود بنیادی‌اش طفره رود، خودی که در حال تن دادن به زمان است.»  شاید جالب باشد، که این کتاب حتی توجه ما را به نوعی از انتظار همیشگی و رنج‌آور هم جلب می‌کند. انتظاری که هرگز دست از سرمان بر نخواهد داشت. انتظار برای مرگ! هارولد شوایتزر، در این کتاب انتظار ما برای مرگ را در پس نقاشی‌هایی که فردیناند هودلر، از همسر در حال مرگش کشیده است، تحلیل می‌کند و نمونه‌هایی از نقاشی‌های هودلر هم در صفحات کتاب حضور دارند، که انتظار را در ورای تصاویر به ما نشان می‌دهند. نویسنده در این کتاب، به هیچ عنوان سوگیرانه ننوشته است. او نمی‌خواهد بگوید، انتظار کشیدن خوب است یا بد، باید انتظار بکشیم یا نه؛ بلکه صرفا به بررسی « انتظار، این یار همیشگی انسان» اکتفا می‌کند. ادبیات او کمی پیچیده است، اما شیرینی و جذابیت موضوع بر سختی ادبیات ارجحیت دارد.  شوایتزر در فصل پایانی کتاب، اشاره می‌کند:« انتظار می‌تواند در نوع خود تجربه‌ای بسیار ارزشمند باشد، انتظار می‌تواند باعث تامل درباره‌ی وجود انسانی و نسبتش با زمان بشود، و اینکه انتظار یکی از شرط‌های بنیادی ارزش‌های اخلاقی و زیباشناختی است.»